Ergens half januari hebben we Igor, Anja en Gleb voor een etentje bij ons thuis uitgenodigd. Zoals gebruikelijk hebben de gasten van tevoren geïnformeerd of ze iets mee moeten nemen, waarop je dan antwoordt dat je van alles in huis hebt, waarna ze vervolgens toch weer van alles meenemen. Omdat elke Russische familie ook nog de fobie heeft dat het bezoek niet hongerig mag wederkeren, worden er ook altijd veel te veel gerechten bereid, zodat elke Russische eettafel uitpuilt van het voedsel. 'Als je gasten ontvangt in Rusland heb je daarna nog drie dagen te eten', merkt Igor terecht op.
Igor overhandigt me een loodzware plastic tas, toch geen drank hoop ik, want dat hebben we al in overvloed in huis. In de keuken pakt Igor de tas uit. Hij overhandigt mij potten ingemaakte paprika's, courgettepuree, pompoenpuree en een pak kersensap. Als laatste haalt hij een fles granaatappelsap te voorschijn. Bij de groenteboer heb ik het wel eens zien staan: 100%, zonder conserveringsmiddelen, afkomstig uit Bakoe, Azerbeidzjan. Igor en Anja, beide arts van beroep, prijzen de kwaliteiten van het sap aan, het verhoogt het hemoglobinegehalte in je bloed. Maar ik hoef niet overtuigd te worden, want het is een ware belevenis, het sap heeft een hele indringende smaak, zoet en bitter tegelijk, je tandvlees trekt een beetje samen en als je het doorslikt voelt je keel een beetje droog aan, waardoor je direct zin hebt om weer een teug te nemen. Het heeft de kleur van rode wijn, de prijs, 90 roebel per liter (een pak appelsap kost 20 roebel), komt ook aardig in die buurt.