Plotseling is de hele lange en slopende winter vergeten, het is ruim boven de twintig graden. De lente wordt gewoon overslagen. Als ik onderweg naar Kolja ben doe ik mijn jas uit, voor het eerst dit jaar is een t-shirt voldoende. Vrijdagmiddag 7 mei maken we dezelfde inspannende tocht met de bus en trein naar Viritsa. Vera begint ditmaal al op het station te huilen. Natasha voedt haar in de bomvolle trein. Aan de blikken van de reizigers valt af te lezen dat in het openbaar borstvoeding geven niet erg gebruikelijk is, maar niemand zegt er iets van, daar zijn de mensen weer te beleefd voor.
Zaterdag is het pas echt warm, rond het middaguur is het maar liefst zevenentwintig graden. Het lijkt echt dat de lente overgeslagen is. De tuin is in een week tijd compleet veranderd, de appel- en pruimenbomen hebben blaadjes gekregen, de tulpen staan in bloei, het gras is groen en het onkruid is uit de grond geschoten.
Om Kolja een plezier te doen wandelen we naar de rivier om het water even te voelen. Ik heb een handdoek meegenomen voor het geval dat we pootje willen baden. Kolja loopt langs de oever door het water en wil gaan zwemmen, ik kan niet achter blijven. We trekken onze kleren uit en springen naakt in de rivier, ons zwemgoed ligt nog in de stad. Het water is ijskoud, maar toch is het heerlijk om de stad en de winter weg te spoelen.
Zondagmiddag slaat het weer om, als we op de trein wachten begint het zelfs te regenen. In het appartement in de stad is het guur, de stadsverwarming is vanwege het warme weer uitgezet. 's Nachts word ik wakker van de kou en sluit zelfs het raam. 's Ochtends vroeg kijk ik op de thermometer die op Kolja's balkon hangt, ik kan het nauwelijks geloven het is twee graden.