Je wilt ergens bijhoren, maar dat lukt niet. Je begrijpt de taal niet goed genoeg zodat je geen werk kunt vinden en omdat je niet werkt, leer je de taal niet snel genoeg. Allerlei instanties, regelingen en op het laatst ook het land zelf ga je als vijandig ervaren. Als iets tegenzit draai je meteen het bandje af dat het komt omdat je een vreemde bent, mettertijd trek je je steeds meer terug in je persoonlijke enclave, ver verwijdert van de vijandige wereld die jou probeert te knechten. Veel zin heeft zo’n opstelling natuurlijk niet, maar ik heb die houding de afgelopen jaren vaak genoeg aangenomen.
Integratie gaat in heel veel kleine stappen en duurt heel, heel erg lang. Pas toen Vera geboren werd, had ik het idee dat het zover was. Via haar kreeg ik wortels in de rotsbodem. Dat komt ook, omdat ik haar moest aangeven en inschrijven. Dat is iets ingewikkelder dan in Nederland, voor de registratie van je kind kan je als buitenlander dat alleen bij de centrale Zags (burgerlijke zaken) doen, voor een apostille moet je weer langs een andere Zags, de inschrijving gebeurt in het rayon. Ook heb je overal vertalingen voor nodig. Voor elke stap dien je een aanvraagformulier, dat uiteraard alleen in het Russisch opgesteld is, in te vullen. Twee weken lang ben ik bezig geweest om langs de benodigde instanties te gaan. Het duurde even, maar in mijn eentje, hooguit met wat hulp van de dienstdoende ambtenaren, slaagde ik er in alle formulieren in te vullen. Na tweeëneenhalf jaar had ik het omslagpunt bereikt, voor het eerst kon ik iets zelfstandig afhandelen.