Pa past even op de kinderen

Ter hoogte van de supermarkt, tegenover hotel Pulkovskaja, laat Natasha mij met de kinderen achter. Zij gaat nieuwjaarscadeautjes kopen. Kolja pakt zijn sleetje en beklimt de ijsberg die de sneeuwruimers hebben achtergelaten aan de rand van het parkeervak. Vera zit in de kinderwagen en kijkt toe, in haar skipakje lijkt ze net een kosmonautje.

Ik besef ineens dat ik voor het eerst beide kinderen een langere tijd buiten moet bezighouden. Afgezien van wat wandelingen achter de kinderwagen, samen met Kolja in het voorjaar, ben ik eigenlijk nooit echt alleen met ze. Tijdens die wandelingen viel Vera meestal al gauw in slaap. Eigenlijk is het raar, want met Kolja trok ik er heel vaak op uit toen hij klein was.

Vera is klaarwakker en wil, zoals altijd, meedoen met de pret. Ik zet de rugleuning een (s)tandje hoger, opdat ze beter zicht heeft op de capriolen die Kolja uithaalt. Vera maakt allerlei borrelende geluidjes ten teken dat ze het naar haar zin heeft. Zolang ze geen honger of dorst heeft gaat het best zo.

Ik ijsbeer wat in het rond, ik heb het altijd koud in de winter, of het nu min twee of min twaalf is. Kolja rolt door de sneeuw en heeft nergens last van. Na enig aandringen van zijn kant neem ik ook plaats op de slee en weet met moeite mijn achterwerk tussen de leuningen van het sleetje te wringen, er blijft nog juist voldoende plek over voor Kolja om ook plaats te nemen. Samen glijden we heel wat keren van het hellinkje af. Na een tijdje haalt Kolja me over om de slee te laten staan en op mijn zitvlak van de spiegelgladde ijsberg naar beneden te glijden. Het is inderdaad een wonderbaarlijk gevoel, zolang je het ijs niet met je ellebogen aanstoot.

Na twee uur dollen in de sneeuw heeft Kolja er plots genoeg van, geen wonder hij is inmiddels doornat. Thuisgekomen stop ik hem snel in bad en ontferm me over de totnogtoe zich voorbeeldig gedragende Vera. Zodra ik haar in haar stoeltje plaats, begint ze hartverscheurend om eten te krijsen. Zo vlug als ik kan bereid ik een maaltje voor haar bestaande uit gekookte aardappelen en fijngesneden gerookte zalm.

Ik zet een pan water op het fornuis voor de rijst en mik de met soja gemarineerde kip in een pan en begin haar te voeden. Ik raak net niet in paniek, maar het is wel een heel gedoe en dan zat nu alles nog mee ook, ik kan me nu een klein beetje indenken wat Natasha elke dag meemaakt. Tegen zessen belt Natasha, ze staat al bij de bushalte. Het eten is net klaar, ik haal opgelucht adem.