Hoe dichter de winter nadert des te drukker wordt het in de metro. De hoop op een zitplaats is allang vervlogen, ik ben al blij als ik in kan stappen en niet eerst een trein voorbij hoef te laten gaan. In de wagon is het geen pretje: snotterende en kuchende mensen, de zure lucht van opgedroogd zweet en de walm van goedkope vodka hangt in de wagon, er wordt veel geduwd om naar binnen of juist naar buiten te geraken. Om aan de drukte te onsnappen verlaat ik als ware mijn lichaam en ga volledig op in een boek.
Omdat het computer-netwerk in het theater al een tijdje platligt werk ik een tijdelijk op een kantoor tegenover Smolni. Daarom reis ik met lijn 1, de drukste metrolijn, naar Tjesrnosjevkaja. Of zich hier de langste roltrap van Petersburg bevindt weet ik niet, maar het duurt in elk geval erg lang voordat je de begane grond bereikt. Ongeveer halverwege besluit ik te klokken, wanneer ik boven kom is er anderhalve minuut verstreken. Bijna drie minuten doorbrengen op een roltap is wel erg lang. Wat viel me op aan de roltrappers die in de tegengestelde richting reisden?
Een stuk of tien mensen lazen een boek, drie een krant, één een lesboek. Verder zag ik drie clubjes giechelende schoolmeisjes, een mobiele beller, een dame die zich behendig opmaakte, in de ene hand hield ze een spiegeltje vast in de andere een penseeltje, twee vroege bierdrinkers en drie jongens die de tocht zittend doormaakten.
Gecategoriseerd in volgorde van grootte:
Tenslotte zag ik nog twee verliefde stelletjes. Toen ik in 1992 voor het eerst in Rusland was, begon menig reisje op de roltrap ook met een kus die pas eindigde op de bovenste trede.