Natasha en Vera liggen rustig te slapen, ik zie dat Kolja wakker is en gebaar hem mijn warme plekje in bed in te nemen. Ik moet er nog steeds aan wennen dat we met zijn vieren zijn. Kolja geboren in het Sofia kinderziekenhuis in Rotterdam en Vera in de badkuip in Petersburg. Zou er eigenlijk een naam voor bestaan, tweevoudig vader of zo? Ik sta op, loop naar de keuken en kijk op de thermometer, het is maar liefst veertien graden in huis. Ik steek de kachel aan en zet koffie. Buiten schijnt de zon al volop, de vogels en de zwerfhonden heersen over de wereld. De sneeuwklokjes hangen slap, de irissen en krokussen staan in bloei. Ik betrap mezelf er op dat ik weer eens naar de zee verlang, gewoon om de zoute lucht op te snuiven, naar de meeuwen te kijken en in het oneindige te turen. Met uitzondering van de taal en herinneringen ben ik in tweeënhalf jaar wel heel erg ver weggedreven van Nederland.
Gisterenmiddag zijn we voor het eerst met Veritsjka per trein naar de datsja gereisd. Ze is nu drie weken oud. Het was een ontzettend gedoe om de kinderwagen de krappe marsroutka in te krijgen. We hadden sowieso geluk dat de chauffeur van de tweede marsroutka die langs kwam, een gemoedelijke man was en ons in liet stappen, anders hadden we een half uur op de bus 11 moeten wachten. Op het beslissende moment kreeg ik uiteraard het kinderwagentje niet opgevouwen. Erg is dat, als je loopt te klooien en je voelt andere reizigers ongeduldig worden.
Een paar honderd meter van Prospekt Slavi zijn we uitgestapt en door de supersmalle berm van de drukke verkeersader naar het gelijknamige stationnetje gelopen. Op het perron was het erg druk, maar omdat we een halte voor het nog veel drukkere station Koepchina waren ingestapt konden we de gehele rit naar Viritsa zitten. Daar hadden we meteen weer geluk, want de bus uit Gatchina kwam juist aanrijden. Een alweer goedgeluimde buschauffeur zette ons op de hoek van onze straat af.
's Middags planten we peterselie, koriander en lente-uien. Na het avondeten keren we terug naar de stad om Natasha's moeder te verzorgen. Als we met de kinderwagen de straat uit lopen komt eerst djajda Vitja een praatje maken, vervolgens djajda Andrej en weer iets later djadja Pavel. Nog een paar weken en dan gaat het seizoen in Santa Viritsa echt beginnen. De meeste datsja's in onze straat zijn al meer dan vijftig jaar familiebezit en gaan van generatie op generatie over.