Lang heb ik me afgevraagd hoe het toch komt dat iedereen op kantoor en in de winkel over schoon schoeisel beschikt en ik niet. Je voeten droog houden is in een stad als Petersburg al een bijzondere prestatie. De voetpaden, als die er al zijn, staan blank in de herfst, in de winter wordt er zand gestrooid om ze begaanbaar te houden en als het ijs in de lente gesmolten is, blijft een laag zompige blubber achter. Met de meeste straten is het al niet veel beter gesteld, de enkele put kan al het regenwater niet verwerken en de gaten in het wegdek zijn gevuld met modder en kiezelstenen. Voor de eigen veiligheid is het vaak beter om de weg te mijden en door het 'no mans land', de drassige groenstroken tussen de flats te waden. Maar dan is het onmogelijk om je schoenen en je broekspijpen spatvrij te houden.
Vandaag heb ik de laatste drie haltes in de metro het schoeisel van de reizigers uitgebreid bestudeerd. De belangrijkste vaststelling was dat mannen hun schoenen minder vaak dan vrouwen poetsen (glimfactor) en dat er op het schoeisel van de mannen meer spetters zaten. Nuttige informatie natuurlijk, maar wat moet je ermee? Veel belangrijker was dat de meeste dames een plastic tasje bij zich hadden. Wat zat er in dat mysterieuze pakje? Dankzij Natasha weet ik het: een gepoetst paar schoenen. Heel veel mensen hebben hier de gewoonte om hun schoeisel te verwisselen als ze op het werk zijn gearriveerd.