De laatste week van september is het een graad of vijf, zonder een warme trui is het ook binnenshuis behoorlijk kil. Iederen kijkt uit naar het moment dat de stadsverwarming wordt ingeschakeld. Vrijdag 1 oktober hoor ik diverse keren - in de metro, op het werk, beneden bij de concierge - dat het maandag 4 oktober gaat te gebeuren. Erg sympathiek is het niet om de halve bevolking van Petersburg het weekend in de kou te laten zitten.
Gelukkig brengen wij de vrije dagen in de datsja door. Het is er behagelijk, omdat we de twee houtkachels flink opstoken. Dat is ook wel nodig, want 's nachts daalt de temperatuur tot net boven het vriespunt.
Maandagochtend is de teleurstelling groot, als blijkt dat de verwarming nog steeds niet in werking is gesteld. Rond een uur of zeven in de avond wordt de straat opengebroken. Is het eindelijk dan toch zo ver? Nadat de onderhoudsploeg vertrokken is, blijft het koud in huis. Een uurtje later laat ik het bad voor Vera vollopen, uit de warmwaterkraan stroomt pikzwart water. Ik laat de kraan een kwartiertje openstaan, maar er treedt geen verandering op. 's Avonds laat voel ik dat de radiator in de keuken toch een beetje lauw geworden is, ik controleer de slaapkamers, maar daar zijn de buizen bitter koud.
Het is nu woensdag, de stadsverwarming staat aan, je zou dus kunnen zeggen dat de verwarmingsmaatschappij woord gehouden heeft, alleen het resultaat, een lauwe radiator in de keuken, laat te wensen over.