Uitglijden

Russische winters zijn goed voor de ontwikkeling van het coördinatievermogen. De meest educatieve perioden zijn als het weer begint te vriezen, nadat het een tijdje gedooid heeft, tevens zijn scheef liggende stoeptegels, half zachte ijsbergen, metrotrappen en overwinterende hondendrollen (veel effectiever dan bananenschillen) gevreesde obstakels voor de dolende wandelaar.

Gelukkig blijft het meestal bij 'bijna vallen', al glijd ik iedere winter onvermijdelijk een keer uit op straat. Als het dan toch moet is het aan te bevelen om pas op de terugweg en zo dicht mogelijk in de buurt van huis onderuit te gaan.

Een paar weken geleden maakte ik, uiteraard onder de ogen van vrijwel alle ouders, een onschuldige schuiver op het schoolplein. Daarbij schuurde ik mijn knokkels open aan het ijs. Pas in de bus kwam ik erachter dat mijn handschoen vol bloed zat. De tweede slippartij was beter gemikt. Ik had samen met Kolja inkopen gedaan, voordat we naar de datsja zouden afreizen. Tien meter verwijderd van de ingang van ons gebouw maakte ik een misstap, waarbij mijn rechtervoet van een ijsheuveltje slipte, de dreigende val naar links kon ik nog net afwenden, maar dankzij het gewicht van mijn rugzak werd ik langzaam achterovergetrokken en kraakte met mijn achterwerk door het flinterdunne ijslaagje van een diepe modderplas.