Als de tweede vakantieweek bijna ten einde loopt merk ik op dat er nog maar weinig sporen van de inbraken over zijn. Enkele dagen terug heb ik een nieuwe pomp gekocht. Wel haal ik elke keer de pomp op als het waterbassin van de douche gevuld is. Kolja rijdt vrolijk op Natasha's fiets rond. Het schijnt hem niet zoveel te interesseren. Bjorn heeft het keukenraampje verwisseld voor een nieuwe, de oude ruit vol vingerafdrukken staat een metertje lager in het gras.
Wat gebleven is, is de paranoia. Elke keer als we gingen zwemmen namen we onze paspoorten mee, controleerde ik drie keer alle deuren en verstopte de televisie. 's Avonds sluiten we alle deuren goed af en stallen de overgebleven fietsen op de veranda van Kolja. 's Nachts maakte Natasha me een keer wakker, omdat ze hoorde dat iemand tegen het keukenruitje tikte. Met bonzende harten en gewapend met een kachelpook gingen we naar de donkere keuken. Uiteindelijk hebben we het hele huis en de tuin doorzocht, toen we zonder een inbreker gesnapt te hebben naar de keuken terugkeerden hoorden we het getik weer, het bleek een mot te zijn. Een andere keer schrok ik me rot, toen in het holst van de nacht plots de kat rechtopstaand voor het keukenraam verscheen. Hij had het koud en wilde op die manier duidelijk maken dat ik hem naar binnen moest laten.
Na anderhalve week mooi weer, werden we op het strandje verrast door een onweers- en hagelbui. Net als de meeste recreanten zochten we dekking onder de bomen. Na een tijdje ging de hagelbui over in stromende regen. De weg was onder water gelopen, door en door nat kwamen we thuis. De zomer blijkt afgelopen te zijn. Vorig jaar was het tenminste nog drie weken mooi weer.