Enkele weken geleden zaten Natasha en ik tegen middernacht op de trap. Vera was de hele avond wakker gebleven en was nu eindelijk in slaap gevallen, Kolja lag naast haar in bed televisie te kijken. Even rustig met tweeën zitten. Er is ooit een tijd geweest dat we dachten dat we het druk hadden met Kolja. Terwijl we zitten te kletsen vliegt er een klein donker wezentje heen en weer. Hij maakt een zoemend geluid, alsof hij kortsluiting maakt. Het beestje vliegt zo snel dat het onmogelijk te zeggen is wat voor een soort vogel het is. 'Misschien is het wel een vleermuis', opper ik na tijdje, 'of zijn die hier helemaal niet?' Natasha heeft nog nooit een vleermuis in de buurt van de datsja gezien. Ik zwijg en bedenk dat ik de laatste tijd wel erg veel fantasie begin te ontwikkelen.
Afgelopen donderdag belde Natasha op vertelde dat Bosja een vleermuis heeft gevangen. Onze kat is deze zomer wel erg moorddadig: hij heeft al twee ratten, drie veldmuisjes, talloze kikkers en een handvol vogels verschalkt. We zien hem maar heel af en toe, als hij honger heeft, een aai wil of een prooi komt brengen.
De volgende avond aanschouw ik het vleermuislijkje. In het Russisch letterlijk een vliegende muis geheten. Het is inderdaad net een veldmuis met zwarte vleugels.