Begin september vertelt Natasha me dat ze over tijd is. We beginnen te rekenen en komen tot de conclusie dat het al een week vier/vijf is. De volgende dag koopt Natasha een zwangerschapstest, het is waar. We hadden ons er bij neergelegd dat we geen tweede kind meer zouden krijgen. Zou het dan toch nog gebeuren, we durven niet te juichen.
Mannen worden geestelijk zwanger zodra ze vernemen dat hun partner in verwachting is. Van lieverlee gaan ze hun eigen vrouw steeds meer als een hulpbehoevend persoon benaderen. Natasha heeft me eens toegevoegd dat ze een zwangere vrouw was en geen patiënt. Terwijl de ander al het werk moet doen, vindt er een soort trotsherstel plaats. Ik heb dat bij meer mannen gezien. Het zullen de krokodillen hersenen wel zijn of een reactie op het impotente moderne leven. Nog verbazender vond ik dat ik ook nu weer mijn vrouw als extra vrouwelijk zie en niet zo zeer als de drager van een kind. Aanvankelijk dacht ik dat dit iets speciaals was, tot dat ik op Discovery zag dat ongeveer de helft van de mannen hun eigen vrouw aantrekkelijker vindt als ze in verwachting is.
Van de vorige keer (1995-1996) heb ik jammer genoeg niets genoteerd. Stom, want eigenlijk gebeuren er maar heel weinig bijzondere dingen in het leven. Kolja vindt het geweldig. Hij heeft gezien dat hij een broertje krijgt. Ik knik en vraag hem of hij het gedroomd heeft. 'Wat nou gedroomd, gezien' zegt hij bestraffend, hij doelt op de foto's van de echo's die hij gisteren bekeken heeft. Net als ik vroeger, verbaast hij zich over de verregaande domheid van volwassenen. Ik dacht ook dat het jongentje zou worden, maar de dokters hebben het al verraden: het is een meisje. Net als de vorige keer - toen was ik er van overtuigd dat we een dochtertje zouden krijgen - zit ik er naast. 'Juist niet', vindt Kolja, 'het klopt precies maar dan andersom.'
Voor het eerst kan ik zonder stethoscoop het hartje horen kloppen. Als ik een oor tegen Natasha's buik leg, het andere oor dichtdruk en mijn ogen dicht doe kan ik de snelle puls horen, soms lijkt het net of ik het binnen in mijn oorschelp voel. Tussen mijn oor en het embryo zit een buikwand waarachter zich een geheime wereld bevindt.
Inmiddels is Natasha 7 maanden zwanger. Ik heb het gevoel dat ze altijd al zwanger is geweest en zal blijven. Indertijd had ik dat ook toen Natasha Kolja in haar buik droeg. Eenmaal per veertien dagen gaat ze naar de vrouwenkliniek. Zwangere vrouwen worden hier veel serieuzer gecontroleerd dan in Holland. Het is verbazingwekkend hoeveel bloed- en urinetesten de afgelopen maanden hebben plaatsgevonden. Ik ga een keertje met haar mee, omdat Natasha bang is om onderweg uit te glijden. Het is een hele wandeling door het park, alweer verbaas ik me erover dat de meeste medische instanties niet per openbaar vervoer te bereiken zijn. In de gang krijgt iedereen die zijn straatschoenen niet voor pantoffels heeft verwisseld een geweldige uitbrander van de dweiljuffrouw, ik dus ook. Ook hier geldt, hoe lager de rang des te onbeleefder en agressiever.
De bevalling was aanvankelijk eind april uitgerekend, onderwijl is de datum bijgesteld naar 20 april. De afgelopen dagen waren er echter allerlei aanwijzingen dat de bevalling twee weken eerder zal plaatsvinden. De arts van de vrouwenkliniek heeft gezegd dat het elk moment kan gebeuren. Eergisteren had Natasha weeën, het leek er op dat het begonnen was. Vannacht was het rustig. Natasha denkt dat ze de komende nacht gaat bevallen, om de een of andere reden denk ik dat het pas in het weekend zal gebeuren.