De beurs

Ik heb een nieuwe klus, aan de verhuizing van een bekende juwelierssalon moet ruchtbaarheid gegeven worden. Deze heugelijke gebeurtenis noopt tot enig veldwerk, daarom gaan gaan Oleg en ik 's ochtends vroeg naar Len expo, alwaar een juwelierenbeurs gehouden wordt. Het is frisjes, min tien graden, en tot mijn genoegen ontkomen zelfs rijke Russen er niet aan: ze moeten in de rij staan. De reden hiervoor is simpel: de kassa's zijn op dit vroege uur nog niet geopend. Na een praatje met de portier mogen we toch het zwaarbewaakte terrein op. Ik sta er altijd weer versteld van; er mag ogenschijnlijk niets in Rusland en toch is alles mogelijk.

Voor de drie gebouwen waar de manifestatie plaatsvindt ontmoeten we de directeur van het juwelierbedrijf. We lopen een tijdje verdwaasd rond, waarbij ik mijn gezelschap uit het oog weet te verliezen. Uiterst onhandig, want ik heb slechts 30 roebel op zak, terwijl een kaartje honderdvijftig kost. Uiteindelijk besluit ik Oleg maar te bellen. Terwijl ik hem omslachtig probeer uit te leggen waar ik me ophoud, zie ik hem opeens vijf meter van mij vandaan staan.

We bespreken de eerste stappen van ons promotieplan en gaan dan over op luchtigere zaken zoals: hoe komen we binnen? Inmiddels zijn enkele honderden geïnteresseerden, net als wij zonder toegangsbewijs, toch op het terrein geraakt en hebben spontaan een wachtrij voor de gesloten ingang van het hoofdpaviljoen geformeerd. De situatie is nogal verwarrend, een bezoeker weet te melden dat er voor twaalven geen toegang geheven wordt, een andere laat weten dat de tentoonstelling pas om twaalf uur geopend wordt.

Tegen elven besluit een der medewerkers dat het publiek niet langer in de kou hoeft wachten en opent de deur. Langzaam schuiven de bontjassen het strengbeveiligde paviljoen binnen. Net als een ieder loop ik eerst door de metaaldetector en dien ik vervolgens mijn tas open te ritsen. Nadat de wacht enige Engelse lesboeken heeft waargenomen gebiedt hij mij door te lopen. Niemand vraagt om een entreebiljet.

De beurs is heel leerzaam, ik heb nog nooit zoveel bemiddelde Russen bij elkaar gezien en weet tevens wat ze op een doodgewone doordeweekse ochtend doen. Na tweeënhalf uur briljanten staren en folders graaien haken we af. Als we het beursplein verlaten zien we honderden mensen, voor de inmiddels geopende kassa's, in de rij staan.