In het looptunneltje van metrostation Petrogradskaja onder de Kamani Ostrovski prospekt zie ik een bedelaar. Een vreemd gezicht bedenk ik, om de een andere reden houden de armen zich hier nooit op. Voor het eerst schemert het nog als ik boven kom. Na enkele seconden gaat de straatverlichting uit, mijn ogen moeten even wennen aan de duisternis. De sneeuw is gesmolten, de straat en de stoep zijn vochtig. In gedachten loop ik een straat te ver, als ik de etalages niet meer herken keer ik om, ook merkwaardig, meestal sla ik een straat te vroeg rechtsaf.
Twee weken terug kon ik plots mijn pincode niet meer herinneren, in de gebruikelijke paniek die optreedt als iets niet meteen lukt, husselde ik de cijfers door elkaar. Na 3 pogingen was mijn kaart ongeldig. Uiteraard had ik net die week geen beschikking over mijn Russische verblijfsvergunning, dus bij het loket iets opnemen was ook al een kansloze zaak. Dat ik geen middelen had was tot daar aan toe, wat mij vooral ontstemde was dat ik geen vier cijfers meer kon onthouden. Het ongemak bleek achteraf allemaal best mee te vallen, met mijn Nederlandse paspoort kon ik gewoon opnemen, terwijl er toch duidelijk op mijn pasje staat dat je er alleen geld mee uit de muur kan trekken. Zoals zo vaak is alles anders dan ik denk.
December vind ik altijd de moeilijkste tijd van het jaar, het is pas een beetje licht rond tienen en om vier uur gaat de zon alweer onder. Ik krijg het vreemde gevoel over me dat de dagen juist oneindig lang duren en dat de kou voor eeuwig is. Dit jaar is het op een weekje in november na nog geen winter geweest, het is een lange modderige, winderige herfst, zoals in Nederland. Zou de winter hier ook verdwijnen vraag ik me af. Eerlijk gezegd zou ik dat best vinden, verse sneeuw is erg prachtig, maar na een paar weken kou verlang ik alweer naar de lente.
Na vier jaar heb ik eindelijk de centrale stedelijke bibliotheek genoemd naar Majakovski aan de Fontanka 46 ontdekt. In de kelder van de buren (het Engelse Consulaat) bevindt zich de buitenlandse collectie, vele duizenden Engelse, Franse en Duitse boeken. Er is zowaar plek ingeruimd voor een twintigtal Nederlandse boeken. Ik kies snel twee boeken uit, want ik weet dat ik anders uren in deze bibliotheek zal doorbrengen. Kijkend naar de overvloed voel ik me gelukkig, er is nog zoveel te lezen. De afgelopen jaren heb ik mijn verzameling twee keer uitgelezen. In Rusland is mijn honger naar de Nederlandse taal, of liever gezegd naar iets bekends, met Engels of Duits ben ik al meer dan tevreden, toegenomen. Misschien is dat ook wel waar de eeuwige doelloosronddwalende Peet (de onvolprezen webmeester van deze site) en ik naar op zoek zijn: iets vertrouwds, een houvast in een vreemde omgeving en tijd, waarvan we maar weinig begrijpen. Ik heb mijn laptop vol gezet met muziek, die voor het grootste deel afkomstig is uit de periode 1977-1980, dat zegt wel voldoende.