Half augustus houd ik mijn tweede zomerreces. De avond voordat ik vertrek heeft het gestormd, uit voorzorg wordt de elektriciteitscentrale uitgeschakeld. Indien de bedradingen niet beschadigd zijn, wordt hij, zodra het noodweer afgelopen is, weer aangezet.
Bij aankomst in Viritsa begrijp ik dat het deze keer wel even duren voordat we licht hebben. Overal liggen afgebroken, dan wel met wortel en al uit de grond gerukte, bomen. In de onverlichte winkels - als inbraakpreventie hebben ze niet veel ramen -, is nauwelijks iets te zien. Op de gemeenschappelijke weg alleen al, blokkeren zes bomen het verkeer. Overal liggen gebroken elektriciteitskabels over de straat.
's Avonds zitten we, schaars verlicht door een olielampje en een kaars, rond de haard in de keuken. De perfecte omstandigheden voor een potje mens erger je nieten of kwartetten. Maar goed dat we voor de warmtevoorziening niet afhankelijk van elektriciteit zijn.
Een ochtend zonder koffie is erger dan een tv-loze avond. Direct nadat ik ben opgestaan steek ik de haard aan, als het meezit hebben we over een uur of twee gekookt water. Als ik de pap aan de kook heb gebracht, komt Natasha de slaapkamer uit, pakt de ketel en gaat naar buurvrouw Galja die een gasfornuis heeft. Zoveel doortastendheid kan ik slecht zwijgend bewonderen.
's Middags is de hele straat in rep en roer: om de hoek is de herstelploeg gesignaleerd. Mitja die in het huis op de hoek van de Severnaja en Ostrovskaja straat woont, komt melden dat hij sinds 14.00 uur weer op het net is aangesloten. In de rest van de straat is dit helaas niet het geval, pas diep in de avond floept het licht weer aan.
De volgende ochtend heb ik net koffie ingeschonken als het licht wederom uitvalt. Gelukkig heb ik al pap voor Kolja en Vera gemaakt. Twee huizen verder roept Tjotja Lucia, dat ze ook geen stroom heeft. Ik ga naar Tanja en Vanja voor de Engelse les, halverwege kom ik Tanja tegen. Ze is aan het posten, enkele minuten geleden is een hond geëlektrocuteerd. Ze wijst naar de kabel die midden in een plas ligt.
Rond het middag uur komt Sasha, die tegenover Tjotja Lucia woont, even buurten. Hij heeft zojuist een paar straten verderop een herstelploeg aangetroffen. Ze zijn echter niet van plan om naar onze straat te komen, omdat ze geen aanvraag ontvangen hebben. Waarschijnlijk is er een foutje op kantoor gemaakt. Natasha besluit tot een spontane inzamelingsactie om de elektriciens aan te moedigen, steekpenningen helpen meestal wel in Rusland. Ik stel dat als je een keer betaalt je dan de volgende keer weer over de brug moet komen. Mijn bedenkingen uit ik voor de vorm, het loopt al tegen vieren en ik heb weinig zin om morgen (zondag) ook nog in het donker te zitten.
Terwijl we met Andrej en Alla discussiëren over de hoogte van de som, komt Loeba, gevolgd door de werkploeg de straat binnen gewandeld. Natasha legt me uit dat Loeba weet hoe ze met dit soort mensen moet praten. Een van de mannen klautert de vier meter hoge stroommast in. Daarbij maakt hij handig gebruik van de speciale schoenen, beide voorzien van een ijzeren halve maan die erg veel weg heeft van het snoeimes van de druïde in de Asterix strips. Als hij de top van de paal heeft bereikt klikt hij een riem vast, vangt de kabel die zijn collega beneden omhoog werpt en vlecht de twee losse einden aan elkaar. Alle kinderen uit de straat hebben zich verzameld om deze, drie minuten in beslagnemende, circusattractie gade te slaan. Een kwartiertje nadien hebben we weer elektriciteit.