Wekenlang is het grauw en grijs geweest, net boven of onder het vriespunt. Aldus leek het op een Hollandse winter. De mensen werden steeds chagrijniger. Plotseling mocht je in de drukke metro niet meer tegen elkaar aanleunen. Het winkelpersoneel - klantvriendelijkheid is toch al geen aangeboren eigenschap - werd steeds kortaffer. Mijn collega's klaagden: 'dit is geen winter maar een uitgerekte herfst'. En erger nog, oud en nieuw zonder sneeuw is geen echt feest. De vrees bleek ongegrond. Afgelopen vrijdag begon het voorzichtig te sneeuwen, een dun tapijtje, juist genoeg om de modder en rotzooi op straat te verbergen.
De volgende avond liepen Kolja en ik naar de supermarkt om batterijen voor de afstandsbediening te kopen. Buiten werden we gegrepen door een onverwachte schoonheid. De lucht was witgrijs gekleurd en het lantarenlicht viel als een fluorescerende, blauwe gloed over de ijslaag. Zelfs de bleke blokkendozen in microrayon Pulkovski bleken een mysterieuze charme te bezitten.
Kolja dook een paar keer languit in de sneeuw. Na het verplichte sneeuwgevecht liepen we verder. De kerstverlichting van de supermarkt scheen niet tuttig meer, maar warm en gezellig. De stemming binnen was omgeslagen, geduldige kassadames en vrolijk ogende klanten. De eerste sneeuwvlokken waren net zo welkom als de eerste zonnestalen in april.
Zondagmiddag merkte ik dat de schoonheid ook een enkel nadeel met zich meebrengt. De straat was sneeuwvrij gemaakt, hetgeen fijn is voor het verkeer, maar niet voor de wandelaar. De sneeuwhopen zijn tegen de stoeprand aan geveegd. Over bergjes van een meter breed en een halve meter hoog stappen is niet gemakkelijk, er een kinderwagen doorheen boren is bijna ondoenlijk.
Maandagochtend bleek dat half autorijdend Petersburg voor de veilige en vooral ondragelijke hete metro had gekozen. De eerste metro liet ik wijselijk aan me voorbijgaan, evenwel werd ik in de tweede platgedrukt en kon mijn boek niet eens uit mijn tas te voorschijn halen. Automobilisten in de metro: het zou verboden moeten worden.