Het oude gebouw in de Barmalevastraat
Om kwart over zeven kruip ik mijn bed uit, voor het eerst is het nog donker als ik opsta. Het is een vreemde gewaarwording hoe snel de dagen korter worden. Het is een warme herfst, meestal is het een graad of 12. Vluchtig werk ik een boterham met aardbeienjam naar binnen. Ik maak lunchpakketten en wek Kolja. Kolja wrijft de slaap uit zijn ogen, zoals meestal is hij goedgehumeurd. Natasha en Vera slapen nog, het is ons uurtje. Om kwart over acht gaan we samen naar buiten. Tweehonderd meter voor metro Moskovskaja stappen we uit en lopen binnendoor via een klein parkje naar school. Onderweg repeteren we simpele Nederlandse zinnetjes; gewoon wat we op straat zien.
Om halfnegen nemen we afscheid bij het hek. Ik draai nog een keertje om, hij is nog zo klein en zijn rugzak is zo groot en zwaar. Straks, als ik om 10 uur thuis kom zit hij aan zijn huiswerk denk ik spijtig. Indertijd was ik nog zo trots toen ik in de vierde klas voor het eerst huiswerk kreeg, aardrijkskunde, elke week een andere provincie.
In de metro lees ik verder in 'Fantastic Voyage' van Isaac Asimov, de enige manier om het gedrang in de uitpuilende wagon te vergeten. Een oude dame begint te zeuren dat ik tegen haar aanleun. Ik zeg haar dat ik het ook niet prettig vind, maar dat ik gewoon tegen haar aan geduwd wordt en verdiep me weer in het verhaal. Zeven haltes later is de ochtendkwelling afgelopen, al lezend sluit ik aan in de rij voor de roltrap.
Het oude gebouw in de Barmalevastraat is op steenworp afstand gelegen van metro Petrogradskaja. Sinds begin augustus hoef ik niet meer twintig minuten door het Jelagini park te wandelen, ook hoef ik niet meer over te stappen. Al met al ben ik dik een half uur minder onderweg. Het is een voorbeeld van vergane glorie, wachtend op renovatie, en het staat, zoals bijna alles, te koop. Het telt zes etages, op de eerste twee bevinden zich allerlei winkeltjes. Verder zijn Gran (het atelier en de juwelenfabriek) en diverse werkplaatsen er gehuisvest.
Rond kwart over negen stopt de lift op de vijfde verdieping. Ik ben de eerste, mijn collega's arriveren pas tegen tienen. Ik doe het licht aan, draai het slot van het hek open, pas dan kan ik de etage op. Onze kantoor bevindt zich bijna aan het einde van de lange gang. Met zijn vieren hebben we een tochtige kamer, twee computers, drie tafels, een radio en open kasten vol met bouwpakketten van de Isaacs Kathedraal. Ik doe mijn laptop aan, haal mijn koptelefoon te voorschijn en selecteer Chris Isaak.
Het oude gebouw in de Barmalevastraat