Mooi

Wat is het leven toch mooi, als je zin hebt om het mooi te vinden. Vandaag is zo'n dag, toen ik opstond voelde ik me uitgerust terwijl ik toch bepaald niet vroeg in slaap was gevallen. Zonder zorgen wakker worden is een zegen.

Het is tweede kerstdag, vroeger was dat een beetje een saaie en verloren dag. Nog een keer hetzelfde: eten, drinken en je afvragen waarom er niets op tv is, terwijl dat altijd al zo geweest is en ook zo zal blijven. Tegen de tijd dat het oudjaar was, sloeg de fuifmoeheid bij mij toe.

Hier is 26 december een gewone werkdag, pas over twee weken vieren we de kerst. Dat is eigenlijk veel leuker, je hebt net oude jaar achter de rug en op 7 januari in het nieuwe jaar is er alweer een feestdag. De doema heeft een zeer wijze beslissing genomen: van 31 december tot en met 9 januari wordt er niet gewerkt.

Mijn opgewekte stemming zal ook wel veroorzaakt worden door het feit dat de dagen weer langer worden. Ik kan ook een kwartiertje later opstaan, omdat Kolja deze week al vakantie heeft. Gisterenavond wilde hij me laten beloven dat ik hem direct zou wekken zodra de wekker afloopt. Ik heb meer zin om in mijn eentje in alle rust te ontbijten, maar zoiets zeg je niet, dus deel ik hem mede dat hij nodig moet uitrusten van de zware schoolweken. Uiteindelijk komen we erop uit dat ik hem na mijn douche wakker zal schudden. Wanneer ik het licht in zijn kamer aandoe slaapt hij rustig verder, pas op het moment dat ik de voordeur open klimt hij uit zijn bed. Zijn thee is inmiddels koud geworden, ik ga weer naar binnen en zet de waterkoker aan. Ik blijf nog een tijdje met hem kletsen, buiten begint het een beetje licht te worden.

Een rimpelloze dag trekt voorbij, totdat ik om kwart over drie uit het raam kijk. Een machtige oranje vuurbal gaat onder, het is net alsof de besneeuwde puntdaken en de rokende schoorstenen in lichterlaaie staan. In dertig seconden verdwijnt de gloed achter de gebouwen, dan begint het te schemeren.