De gewone weekendroutine: schoonmaken, boodschappen doen en wandelen wordt dit weekend verstoord. Niet vanwege Vera’s verjaardag, maar omdat Natasha deze zondag lesgeeft. Om acht uur ‘s ochtends komt Kolja me wekken, hij heeft honger, terwijl hij op luide toon fluistert wordt Vera ook wakker. ’Sst laat me nou nog even liggen, zo wek je Vera nog’, brom ik. 'Die is allang wakker, kijk dan’, antwoordt Kolja. Tot mijn verbazing neemt hij Vera mee en laat mij verder met rust. Ze gaan samen piano spelen, twintig minuten later sta ik bezwaard op en schotel ze het verjaardagsontbijt, een stuk fruittaart, voor. Vera die altijd alles lekker vindt hoeft het niet en ze graait een peer uit het rekje. Na het ontbijt spelen ze verder, suf zit ik me achter een tweede kop koffie af te vragen hoe het toch mogelijk is dat kinderen zoveel decibellen voortbrengen. Ben ik zelf ook zo geweest?
Om halftwee gaan we naar buiten, we brengen Natasha naar de bushalte en gaan wandelen, Vera is direct in slaap gevallen. We gaan naar Kolja’s favoriete speelplekje, maar door de regenval beleeft hij er weinig lol aan, we proberen nog wat andere pleintjes, maar het is overal hetzelfde: plassen en modder. Kolja wil naar huis, maar dat kan eigenlijk niet, want dan wordt Vera wakker en aangezien ze nog maar een keer per dag slaapt geldt: hoe langer hoe beter. Ik verzin allerlei alternatieve routes, neem Kolja mee naar de nieuwbouw naast het winkelcentrum, maar ik moet toegeven: als het regent is er geen zak aan. Uiteindelijk sluiten we een compromis, Kolja haalt een pak melk in de winkel en kan daarna binnen gaan lezen, terwijl ik zo lang mogelijk rondjes achter de kinderwagen loop.
Om halfvier wordt Vera wakker en gaat rechtop in haar wagentje staan. Ze vindt dat prachtig, ik gebaar haar te gaan zitten, omdat ik bang dat ze er zo dadelijk uitkukelt. Als ik binnen ben word ik me bewust wat Natasha dagelijks meemaakt: Kolja heeft honger, Vera krijst om eten. Vlug geef ik Kolja twee sirniki’s (een soort chocoladereep, maar dan gevuld met kwark) en schil een aardappel, snij hem in kleine partjes en zet een pannetje water op. Tien minuten later is de aardappel gaar, ik prak er wat zalm door en voer Vera. Vera draait haar hoofd weg, probeert de vork van me af te pakken, ze gaat in haar kinderstoeltje staan, kortom haar voeden is een moeilijke taak. Als ze klaar is til ik haar uit haar stoel, zet haar op de grond en begin het avondeten voor te bereiden. Vera blijft in de keuken rondhangen, want alles wat met koken te maken heeft vindt ze buitengewoon interessant. Elke keer als ik iets in de pan doe moet ik haar optillen en het haar laten zien. Tegen halfvijf belt Natasha, ze staat al op de bus te wachten, over een half uurtje komt ze thuis. Ik ben opgelucht en vooral heel erg moe.