De laatste les stelde weinig voor, omdat mijn studenten hadden voorgesteld om om acht uur naar de Pizzahut te gaan. Zo werd het schooljaar mooi afgesloten, al was ik een beetje triest; ik vond het toch wel erg leuk om les te geven, het is een heel goed gevoel als je nodig bent in een ander land.
Zaterdagochtend word ik veel te vroeg door Kolja gewekt, hij heeft honger. Als ik hem met grote tegenzin naar de keuken volg, verdwijnt hij weer naar zijn slaapkamer om te spelen. Hij is te opgewonden, omdat we straks naar de datsja gaan. Wanneer ik anderhalve kop koffie verder ben wordt Vera ook wakker. Ze is zoals altijd goed gehumeurd. Niet veel later komt ook Natasha uit bed. Tegen twaalven zijn we klaar om te vertrekken. We doen nog wat boodschappen in de buurtwinkels en nemen bus 11 naar Prospekt Slavi, vandaar is het nog een stevige wandeling naar het gelijknamige treinstation.
Gelukkig treffen we een nieuwe laagdrempelige bus, zodat we de kinderwagen gemakkelijk naar binnen kunnen tillen. Tot onze verbazing is het niet erg druk in de trein, de kou, het is zo’n twee graden boven het vriespunt, heeft er voor gezorgd dat velen hun eerste datsjabezoek nog een weekje uitstellen. De conducteurs nemen geen genoegen meer met tien roebel, ook oplichting kent zijn inflatie, tegenwoordig vragen ze vijftien.
In het centrum van Viritsa is weinig veranderd, alleen mijn favoriete levensmiddelenwinkel is wegens verbouwing gesloten. Met de kinderwagen komen we hopeloos vast te zitten in de modder, als we de geasfalteerde weg afgaan. Tegen tweeën arriveren we in de datsja en krijgen het slot niet open. Kolja klimt over het hek en controleert voor de vorm de ramen en de deuren. Alles zit netjes dicht, dat is geen wonder, want het huis van de buurman is permanent bewoond geweest in de winter.
Vanwege de late lente staan alleen de krokussen in bloei, verder is het een grote bende, bladeren, afgebroken takken en speelgoed van Kolja. In huis is het vier graden, Natasha steekt beide haarden aan, het zal tot tien uur ‘s avonds duren voordat we de kou uit het huis hebben gestookt.
Zondagochtend word ik door de kilte gewekt, ik ga naar de keuken en zie dat het binnen slechts elf graden is. Vera loopt voor het eerst een paar passen door de tuin en duikt dan, net als Kolja vroeger, de modder in. We werken wat in de tuin, ‘s middags ga ik met Kolja en Vera naar de vuilnisstortplaats en naar de buurtwinkel. Aan het eind van de middag komen Katja’s ouders langs en nodigen ons uit om ‘s avonds langs te komen.
Maandagochtend ruim ik de tuin op, het is een flinke bende, overal ligt hout, bladeren, rommel en speelgoed van Kolja. Het valt me op hoe oerlelijk de tuin er na de winter uitziet. Kolja bouwt een hek rond zijn nieuwe hut, Natasha bevrijdt de rozen uit hun winterbescherming en zaait kruiden.
De terugweg is een hele opgave, Natasha is een paar uur eerder vertrokken omdat ze les moest geven, wij zouden met Andrej meerijden, maar diens auto weigerde te starten en daarom moesten we naar het station lopen. Het eerste stuk blijft de kinderwagen steeds in de modder vastzitten, niet zonder moeite tillen we de kinderwagen, Vera is een stuk zwaarder dan vorig jaar, over de trap van het spoorwegviaduct. Daarna reizen we een uurtje in de trein, ze kijkt naar buiten en eet koekjes en brood, maar in de warme metro heeft ze er duidelijk minder schik in. Juist als we boven zijn komt bus 3 aanrijden. Al met al komen we, opgewacht door een uitgehongerde kat, om 9 uur 's avonds thuis. Vanaf dat moment raak ik een beetje van de wijs, ik probeer tegelijkertijd eten te koken, Vera te verschonen, de rugzakken te legen en het huis een beetje op te ruimen.