De verrassing

Lui, lamlendig en laks. Deze drie woorden geven mijn gemoed, geheel in overeenstemming met de herfstachtige duisternis van de afgelopen dagen, aardig weer. Het is een echte kwakkelwinter, het vriest, het dooit, natte sneeuw, opgevroren modder en smeltend ijs. Overdag op kantoor vocht ik tegen de slaap, alleen tijdens de lessen voelde ik weer wat energie door mijn aderen stromen. Voor een klas staan werkt stimulerend, vooral als je het idee hebt dat je gehoor je gezwets op prijs stelt. Twee keer ben ik in een overvolle metro ingedut.

Vrijdag is Kolja jarig. Een week geleden vertelde hij dat hij een mobieltje voor zijn verjaardag wilde. De helft van zijn klas loopt tegenwoordig met zo'n ding rond. Als compromis hebben we het volgende verzonnen, als hij in het weekend een uurtje alleen thuis is, mag hij de mijne omhangen. Het wordt steeds moeilijker om een passend cadeau te vinden, de laatste week las hij alleen maar, een periode ervoor had hij opeens zijn speelgoedautootjes ter voorschijn gehaald en enkele dagen terug heeft hij zijn bionicles (lego monsters) weer in elkaar gezet. Uiteindelijk smeedden Natasha en ik het volgende plan: vrijdagmiddag ontmoeten we hem op school, dan gaan naar de supermarkt om lekker eten te kopen, gaan naar huis en geven hem een paar honderd roebel. Daarna, terwijl ik shoarma klaarmaak, gaan hij en Natasha naar een speelgoedwinkel, waar hij iets mag uitkiezen, en als klap op de vuurpijl nemen we hem ‘s zaterdags onverwachts uit eten. Iets voor zessen vertrekken Kolja en Natasha. Vera ligt nog te slapen dus ik heb alle tijd om de voorbereidingen te treffen. Om halfzeven maak ik Vera wakker. Ze wrijft even haar ogen uit en blijft een tijdje op mijn schoot zitten. Als ze de kat ziet is er geen houden meer aan, enthousiast schreeuwt ze het uit, ik zet haar op de grond en met grote snelheid kruipt ze achter de kat aan. Bosja vindt die aandacht wel prettig, zelfs als Vera aan zijn staart trekt bijt hij haar niet. Rond zevenen arriveren Kolja en Natasha. Kolja is buitengewoon enthousiast, hij heeft een parkeergarage en een politieagent gekocht van zijn verjaardagsgage. Uitgebreid laat hij zien welke bewegingen de ‘militionair’ kan maken. Hij kan inderdaad van alles, zelfs zijn hoofd draait 360 graden.

Zaterdag probeer ik Kolja te overreden om een wandeling te maken. In de regel levert dit een tamelijk vermoeiende discussie op, hij leest liever een boek en ik leg hem uit dat het gezond is om even buiten te rennen. Waarmee ik eigenlijk bedoel te zeggen: als je je buiten flink afmat ben je daarna tenminste tijdje rustig. ‘Dan neem ik mijn slee mee’, zegt hij monter. Normaal gesproken vind ik dat best, maar ik heb geen zin om en een kinderwagen en een druipende slee het restaurant in te sleuren. ‘Dan kan niet, want we hebben een verrassing voor je’ antwoord ik. ‘Waarom niet, gaan we soms naar een restaurant?’, vraagt Kolja. Ik zwijg. Kolja begint steeds meer aan te dringen. ‘Het is een geheim’, slis ik, ‘en zeg niet tegen mama dat je het geraden hebt’. Kolja rent juichend naar binnen, ‘hoera, mama we gaan uit eten!’. In de Pizza Hut, of Gut zoals de Russen zeggen is het gezellig druk. We gaan met zijn drieën naar binnen, Natasha is nog even de supermarkt binnengewipt om yoghurt voor Vera te kopen. Een kwartiertje later komt ze binnen en geeft Kolja een boek. ‘Dit is het allermooiste verjaardagscadeau’, merkt Kolja op en begint direct te lezen’.

Kolja bestelt het kindermenu, omdat je daar een presentje bij krijgt. Het blijkt een haan te zijn, Kolja geeft het knuffelbeestje direct aan zijn zusje, die er dolgelukkig mee is. Keihard krijst ze door de zaal en toont haar nieuwe aanwinst aan de andere eters. Kolja eet snel zijn pizza op en begint dan aan de Vera’s yoghurt, Vera werkt de pizzakorsten, die Kolja overgelaten heeft, naar binnen.