In Petersburg heeft Metropolitain geen personeel nodig om de mensen de wagons in te krijgen. De ervaren reiziger vindt altijd wel een gaatje en een nietsvermoedende toerist die zich toevallig in de vuurlinie ophoudt, wordt door de massa in het toestel geprojecteerd... De grootste chaos heerst er immer op de overstapstations, binnen dertig seconden moet er nogal wat volk zowel naar binnen als naar buiten. Als je je vlak bij de deur ophoudt gaat het nog wel, aangezien de instappers keurig een haag vormen en je laten passeren. Vanaf het moment dat omgeroepen is dat de deuren gaan sluiten is het oorlog; in de pakweg tien resterende seconden proberen de wachtenden zich naar binnen te wurmen, uitgaand publiek wordt niet langer ontzien.
Eergisteren was ik iets te ver van de uitgang verwijderd en werd heen en weer geslingerd tussen de in- en uitstappers. Na dit potje ochtendrugby pufte ik even uit voordat ik de trap opzocht. In het gedrang waren enkele knopen van mijn jas opengeschoten. Ik tastte in mijn buideltje: mijn paspoort en telefoon had ik nog, maar mijn portemonnaie was verdwenen. Verdikkeme, gerold! Wat was ook weer het advies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken? Pas op voor zakkenrollers bij het in- en uitstappen van de metro. Gelukkig had ik nog 30 roebel op zak, voldoende om vanavond de Marsroutka te kunnen bekostigen. Ik besloot om maar gewoon verder te reizen.
Bij de uitgang van Krestovski besloot ik even naar huis te bellen. 'Ik ben mijn portefeuille kwijt', riep ik redelijk opgelaten. 'Welke?', vroeg Natasha. 'Hoezo welke, ik heb er maar een?' 'Vera zit in de gang met die zwarte leren beurs te spelen'. Ik voelde de spanning wegebben, ineens herinnerde ik me dat ik hem gisteren op het kastje in de gang had gelegd. Sinds ik van huis was vertrokken had ik de hele tijd al het gevoel dat ik iets vergeten was.