Kolja haalde gisteren een alleraardigste verdwijntruc uit: vlak voordat we wilden uitstappen rende hij zonder aankondiging naar het midden van de bus. In de veronderstelling dat hij inmiddels op straat stond verliet ik zelf de bus door de achterdeur om er buiten achter te komen dat dit geenszins het geval was. Toen de deuren zich traag en slissend achter me sloten raakte ik in paniek. Na enig bonzen deed de chauffeur gelukkig weer open. Kolja stond met een beteuterd gezicht in het middengedeelte van de bus. Toen ik hem eindelijk bereikt had trok de bus op en reed door naar de metro. Daarvandaan is het overigens niet zo heel veel verder naar school, als vanaf het verkeerslicht waar we normaal gesproken uitstappen. Buiten op straat kon hij geen enkele verklaring geven voor zijn daad, hetgeen tot een ware woede-uitbarsting mijnerzijds leidde. Teveel adrenaline voor de vroege ochtend, het duurde een minuut of twintig voor ik weer een beetje bedaard was.
's Avonds laten we Vera zonder luier rondlopen, vroeg of laat bewatert ze de vloer. Twee maanden geleden heb ik, in een poging om ook iets aan de opvoeding bij te dragen, Vera een paar keer op het toilet gezet. Mijn idée werd ingegeven door het feit dat ze weigerde op haar po plaats te nemen. Deze gebruikte ze alleen om speelgoed in te stoppen. Mijn experiment leek aanvankelijk een succes te worden, ze vond het prachtig om, net als grote mensen, op de wc te zitten en papier van de rol te scheuren. Na enige tijd was het closet verstopt geraakt, omdat ze er een halve rol in had gegooid. Een half uur lang zat ik gehurkt voor haar en moedigde haar aan (pies, pies). Ze was nog geen dertig seconden van het toilet toen ze het goed absorberende Egyptische tapijtje onderplaste.
Na een week staakte ik de proef, het was me wel duidelijk geworden dat er voorlopig nog geen gedragsverandering zou plaatsvinden. Een week of geleden plaste ze een keertje in bad, na onze prijzende opmerkingen werd dit al gauw een gewoonte. Het probleem echter is dat ze niet de hele avond in bad zit, dus de emmer en de dweil konden we nog niet definitief opbergen. Haar vuurrode pot bleef ze angstvallig mijden, misschien hadden we een wat vriendelijkere kleur moeten kiezen, lichtblauw of zo.
Gisterenavond kleedde ik Vera uit, het was badtijd. Ze begaf zich echter niet richting de badkamer, maar begon haastig in haar speelgoed te graven, tot ze haar po gevonden had. Met stomme verbazing sloeg ik haar gade. Trots toonde ze mij het resultaat en wilde ermee naar mama rennen. Ik was nog net op tijd om de po uit haar handjes te grissen, het zou toch zonde zijn als het bewijsmateriaal van dit heugelijke feit door de zwaartekracht gegrepen zou worden. Iedereen applaudisseerde en Vera schreeuwde het uit van plezier. Nadien was ze zo enthousiast dat ze ons tot één uur 's nachts wakker heeft gehouden.