November, december en de eerste helft van januari leken op een Hollandse winter. Daarna werd het koud. Ook in maart houdt de kou aan, 's nachts vroor het meestal vijftien graden en overdag werd het vaak niet warmer dan een graad of min tien.
Vera heeft twee weken massage gehad, ze stond verkeerd, alleen op haar tenen. Het lijkt nu in orde te zijn. Tegenwoordig ze slaapt ze om en om een nacht goed en een nacht slecht, er zit dus wel wat verbetering in. Afgelopen zaterdag deed ze voor het eerst een paar stappen vooruit, in de plaats van zijwaarts langs de bedrand te lopen, ik hield wel een handje vast. Ze schrok nogal van haar prestaties; ze ging snel weer op haar achterwerk zitten. Veel zin om te praten heeft ze de laatste tijd niet, als ze iets wil hebben wijst ze het aan, alleen Bosja de kat, de wekker en de lamp noemt ze bij naam.
Het vier dagen lange weekend wordt, met twee grieperige kinderen, geen doorslaand succes. Vooral Vera houdt ons dag en nacht bezig, alleen op schoot is ze rustig. Zondagavond hebben ze, zonder enig voorteken, hoge koorts: 39 graden. Natasha heeft de kinderspoedhulp gebeld, na een half uurtje komt de arts op bezoek en geeft beiden een koortsverlagende injectie. Een paar uur later belt ze om te vragen hoe het gaat en biedt aan om, het inmiddels middernacht, nog een keer langs te komen. Een prettig ideee dat je altijd de huisarts - die dan ook gewoon langskomt - kunt bellen als je een ziek kind hebt.
Trouw lees ik iedere ochtend de thermometer op het balkon af, meestal is het min veertien, soms is het min twaalf, er zit maar weinig verbetering in. Wel schijnt de zon langer en zijn de stralen warmer. Het ijs op de daken smelt in het zonlicht en sijpelt naar beneden.
Vanochtend ging het al mis. Toen ik onder de douche stond kwam Kolja me vertellen dat Vera een erg vieze luier had. Nadat ik haar gewassen had (gemakkelijk) stond mij een moeilijke taak te wachten: haar aankleden, terwijl zij wil spelen. Toen dat eindelijk gelukt was, heb ik nog een kwartiertje met haar op schoot gezeten, als ze ziek is, is dat het enige dat helpt. In dit soort gevallen is het beter om je niet te haasten maar gewoon goedgehumeurd te laat te komen.
De aanhoudende winter wakkert filosofische gedachten aan. Het leven van een werkende huisman is uitermate vermoeiend, maar toch voel ik me een stuk beter dan in Rotterdam. Waar dat aan ligt snap ik zelf eigenlijk niet, minder inkomen, minder vrije tijd, minder ruimte, een drukke stad, te koud, weinig comfort, veel reizen in een volle metro.
Inburgeren/integreren duurt erg lang heb ik ervaren en het gaat vaak met horten en stoten, zolang alles een beetje rustig is gaat het best, maar als er iets tegen zit, dan voel je dat toch veel erger dan als in je eigen land. Gisteren hebben we in de klas Sherlock Holmes gelezen, ze vonden het erg leuk. Natasha had een versimpelde schooluitgave met een woordenlijst. Het is wel handig, dan hoef ik geen les voor te bereiden. Voor mij is het ook bijzonder leerzaam, want als we een stukje hebben gelezen proberen we de passage in het Russisch te vertalen. Ik heb gemerkt dat kennis van de taal wel heel belangrijk is, naarmate ik de taal beter spreek en begrijp wordt alles gewoon leuker. Tegenwoordig heb ik met veel meer mensen contact en het is echt een luxe als je weer gewoon een praatje kunt maken, ook al is het alleen maar over het weer.
Vera is de laatste zeer tijd behulpzaam, vandaag bracht ze mijn pantoffels toen ik onder douche stond, ze leert de kat achteruit te lopen door aan zijn staart te trekken, ze plukt bladeren uit de plantenbakken en trakteert ons af en toe op een handje aarde.
Hier is het twee weken vooral koud, kil, wit, winter, sneeuw, ijzig, grijs, grauw, donker en zo meer. Ik begin er een beetje genoeg van te krijgen. In het kantoor in het zomertheater wordt het gewoonlijk niet warmer dan 5-10 graden. Het houten gebouw is niet warm te stoken. Gisteren heb ik de hele dag met mijn jas aangezeten, typen met verkleumde vingers is ook al geen specialiteit. Voorlopig ben ik daarom uitgeweken naar Dima's kantoor, vanwege een verbouwing is daar tijdelijk een plekje vrij.
Vandaag ben ik naar Dom Knigi (het huis der boeken) geweest en heb wat Engelse boeken gekocht. Eindelijk weer eens wat te lezen, het afgelopen jaar heb ik mijn gehele bibliotheek herlezen: Orwell, Krabbe, Ross, Sjowall/ Walhoo enz. Dat was geen straf, want ik was alweer een hoop vergeten, maar het is ook wel eens leuk om weer eens iets nieuws in huis te hebben.
Van het weekend hebben we eindelijk het huis van Natasha's moeder opgeruimd. Het was heel zwaar, niet zo zeer lichamelijk maar vooral geestelijk. Natasha moest een selectie maken, wat te bewaren en wat weg te gooien. Dat is heel lastig, want bij alles heeft ze herinneringen. Vooral foto's uitkiezen was heel moeilijk. Het hele leven van haar moeder komt voorbij: baby in Petersburg, de oorlogsjaren in Samarkant, het afstuderen in Petersburg, haar huwelijk, de bouw van de datsja, de geboorte van Dima en Natasha en tenslotte haar verblijven in Holland, de geboorte van Kolja en haar laatste jaren hier.
Het is een constante strijd tussen gevoel en verstand. Bezwaard stop ik de spullen die Natasha heeft afgekeurd in vuilniszakken. Het is onzin, je kunt niet alles bewaren, maar er is ook iets anders aan de gang, haar al of niet intieme bezittingen gaan door mijn handen. Ik trek een oude roodwitte sjaal uit de stapel en leg hem terug. Ze had hem voor Kolja gebreid. Natasha knikt.
We zijn het hele weekend bezig geweest, we hoeven nu alleen nog maar schoon te maken. Zondagavond zitten we helemaal stuk, ik heb zin om me te bezatten, maar er is geen bier in huis. Ik heb geen zin om naar de winkel te gaan. Dat is maar beter ook, denk ik nu.>/p>
Tegen het middaguur is het slechts min drie, morgen wordt het nul graden, de lente kan beginnen.