De winter keert weder

Na enkele gemoedelijke lenteweken met veel zon gaat er vandaag iets mis in Petersburg. Als ik opsta zie ik dat het min drie is. Tijd voor de katoenen onderbroek uit Bellarussia, tijdens het ontbijt heb ik het stikheet. De stemming aan tafel is niet echt optimaal, Kolja vraagt me waarom ik hem altijd een boterham met kaas als lunchpakket en pruimensap meegeef. Ik kan toch wel eens iets anders voor hem klaarmaken?

Dat het vandaag winter is wil hij ook al niet geloven. Met erg veel moeite weet ik hem toch over te halen om zijn winterbroek over zijn uniform aan te trekken. Ik trek mijn gevoerde schoenen weer aan, maar mijn weiger mijn winterjas op te zoeken. We zitten bijna halverwege de lente. Als we naar de bushalte lopen klaart Kolja op als ik voorstel om een reep chocolade voor hem te kopen. Opvoeding met steekpenningen. Hij vraagt me of ik dat doe, omdat hij gisteren twee vijven heeft gehaald en een 1 vul ik aan.

We stappen in een marsroutka zonder nummer, die net als de gewone bus maar tien roebel kost. Zeker een snorder. Als we bij het verkeerslicht op de Moskovbski prospekt uit stappen begint het brutaalweg te sneeuwen. Ik verlang naar een wit strand in een warm land, maar dat kan pas over een paar jaar, Vera is nog veel te klein. Van allerlei vrienden uit Nederland ontvang ik berichten over hun vakantieplannen, ik kan ze wel wurgen. Ik kijk ook niet erg uit naar de les, we zijn bij het hoofdstuk vakantie in het buitenland en uit eten gaan aangeland. Deze unit is heel populair in de klas, mijn leerlingen gaan dit jaar naar Turkije, Griekenland en Egypte.

Op kantoor in het theater is het bitterkoud, maar ik heb geluk, een weekje terug heb ik een nieuwe kamer op de begane grond naast de conciërge gekregen, het is de warmste ruimte van het gebouw. Ik word verblind door het zonlicht en heb zin om een dutje te doen. Het is zo’n dag dat er niets uit je handen komt en mijn gedachten ook al nergens toe leiden.

Mijn narrige stemming slaat om 18.45 om na een telefoontje van Natasha: na 1 jaar en 10 dagen heeft Vera haar eerste echte stappen gedaan. Als ik thuis kom demonstreert Vera het nog een paar keer. Ze is zo opgewonden dat ze om tien uur 's avonds nog klaarwakker is en van het bed naar de deur loopt (waarachter Bosja zit te mauwen) en weer terug. Pas tegen elven valt ze in slaap. Het leven zit vol bijzondere momenten, waar maakte ik me eigenlijk ook al weer druk over?

De volgende ochtend heb ik het gevoel dat de tijd een maand teruggezet is, de wereld ligt onder een witte deken en de thermometer geeft aan dat het min vijf is. Het is nog geen lente, ik heb het allemaal gedroomd.

Opnieuw treffen we een goedkope Marsroutka, nu pas dringt het tot me door dat het geen snorder is, er is een nieuw lijntje tussen Lenta (vlakbij het vliegveld) en metrostation Moskovskaja in het leven geroepen. Er lopen nu 2 bus en 4 marsroutka’s verbindingen naar de metro, ‘s Ochtends hoeven we nooit langer dan twee minuten te wachten.