Al vier dagen heb ik geen bier druppel genuttigd, hetgeen voor een gewone werkweek allerminst exceptioneel is, maar wel tijdens de vakantie. Overdags kijk ik van tijd tot tijd smachtend naar het enige, nu toch wel danig gekoelde blikje dat onze koelkast telt. 's Avonds, na het inmiddels traditionele potje badminton, ontbreekt me de lust het te openen. Een kopje thee met kaakjes is aantrekkelijker na zo'n inspanning. Na een week buiten leven is mijn winterspeklaag nagenoeg opgelost stel ik tevreden vast, tegen zoveel beweging valt niet op te vreten.
Gisterenmiddag hebben we de samovar van zolder gehaald voor een theeonderonsje met Alla, Sasja en Masja. Behalve de druk discussierende ouders liepen er ook nog zes kinderen rond, die het op de behoorlijke voorraad zoetigheid hadden gemunt. Ze besteden volstrekt geen aandacht aan de heikele onderwerpen waarover wij converseerden. Als kind sloeg ik altijd met verbazing en medeleven gade hoe volwassen lol beleefden aan het ouwehoeren over allerlei onbegrijpelijke en dus saaie dingen. Wat een verspilling van tijd.
Vandaag sturen Alla en Sasja het gesprek in de richting van het schrijverschap. Sasja maakt gedichten en Alla heeft een boek met proza en poėzie op haar naam staan. Natasha heeft Alla ooit eens verteld dat ik mijn opstellen op internet zet. Voor ik het weet ben ik een volwaardig lid van de ietwat elitaire literaire kring der Noordelijke straat. Na vijf jaar ben ik toch wel geassimileerd.
Als actief deelnemer blijk je echter ook een mening te moeten hebben over allerlei wereldlijke en religieuze zaken. Mijn hoofd staat er niet naar, bovendien vrees ik dat mijn ambitie om een verpletterende indruk achter te laten er straks toe zal leiden dat ik iets oerdoms uit zal kramen. Mijn onmacht zorgt ervoor dat ik steeds geļrriteerder raak, uiteindelijk vlucht ik de keuken in en leef me uit op de ruim vertegenwoordigde afwas.