Hittegolf, renovatieonvrede en aanvraagperikelen

In 2004 en 2005 waren de zomers nat en koud en de winters mild en donker, helemaal niks dus. De vorige grote vakantie was het slechts drie weken zonnig en warm. In het kille en vochtige juni stookten we regelmatig de kachel op. Het was een goede zomer voor paddestoelen- en bosbessenplukkers. Daar het 's nachts dikwijls bewolkt was gingen de witte nachten bijna ongemerkt voorbij. Dit jaar is alles anders, na een strenge winter - in februari was het min 30,  zodat de scholen zelfs een paar dagen dicht waren - volgt een droge en hete zomer. De hele maand juni en de eerste twee weken van juli is het bijzonder warm, meer dan vijf weken is het zonder onderbreking droog geweest. De aardbeienplantjes drogen uit en er groeien geen bosbessen en pruimen. De laatste weken heb ik niets meer aan de tuin gedaan, na de weekendinkopen trek ik me samen met Kolja en Vera terug op een schaduwrijke plek in het gras langs het riviertje.

Het lijkt wel of Viritsa een middelgrote Hollandse badplaats is geworden, de gemeenschappelijke weg staat vol geparkeerd met auto's van dagjesmensen, aan de oever liggen de mensen handdoek aan handdoek. In de struiken langs de waterkant staan tenten van wildkampeerders en overal liggen de overblijfselen van het bermterrorisme. De buurtwinkel heeft geen frisdrank, ijs, bier of water meer in voorraad.

Ons nieuwe kantoor heeft geen beschikking over een airconditioning. Het is een oud opgeknapt gebouw met dikke muren, aan de straatzijde bevinden zich twee dubbele ramen, rond elven is het niet meer om uit te houden. Af en toe ontsnap ik de hitte om zogenaamd buiten even te bellen. In de metro is het zeer benauwd en er hangt een zeurderige zure zweetlucht. Buiten puffen de politieagenten en militairen die in verband met de G8 in onze wijk gestationeerd zijn. In de vele overval wagens liggen de chauffeurs te slapen.

Thuis is de situatie iets beter, omdat ik alle ramen en deuren tegen elkaar kan open zetten, de beste plek is evenwel 's avonds het balkon als de zon laag staat. Vanwege de witte nachten val ik meestal pas om 3 uur in slaap en word om zes uur door de zonnestralen gewekt. Dat het warm water is afgesneden ervaar ik dit maal niet als een probleem, een koude douche geeft enige verlichting.

De verbouwing vordert maar erg langzaam. Vorige week dinsdag kwam ik lekker vroeg thuis, omdat ik geen les had. Ik was van plan om even iets te koken, de wasmachine aan te zetten en daarna rustig een beetje tv te gaan kijken of een boek te lezen. Nietsvermoedend draaide ik het slot open en zag de ontkoppelde wasmachine in het midden van de gang staan. De vloer lag vol met gereedschap, planken, stukjes tegel, zaagsel en allerlei andere troep. De muren van de badkamer zaten onder het vulsel en cement, op de bodem van het bad vond ik een hamer, een boor en doosjes schroeven en een koek van nat geworden en weer opgedroogd zaagsel. De keukentafel stond vol met vuile kopjes, nog meer gereedschap, de restanten van de lunch waren op de vloer beland. De vuilnisbak was overvol, de asbakken waren in een andere emmer, waarin ik de schuursponsjes pleeg te bewaren, geleegd. In mijn slaapkamer vond ik een platgetrapte tv kabel en de deken en het laken waren van het bed getrokken. Het scheen me dat er een brandweeroefening had plaatsgevonden waarbij een ieder op het sein er direct vandoor was gegaan. Naderhand bleek ik er niet eens zo ver naast te zitten: Oleg, de baas had zichzelf lelijk in zijn hand gesneden en was naar het traumapunt gehold om zijn hevig bloedende hand te laten verbinden.

De hitte zorgt voor een hoop ergernis. Een dag later ging ik met mijn pas ontvangen verblijfsvergunning naar de paspoorttafel. Deze dienst schrijft je adres in het document en zet een stempel. Dit is wel zo belangrijk, want bij controle krijg je een boete, daar weet ik inmiddels alles van. Van de employee kreeg ik een forma 6 aanvraagformulier. Ik begreep er niet veel van. Toen ik mijn mobieltje opviste bleek dat hij onklaar was, omdat ik hem niet geblokkeerd had. Na een foute pincode moest ik mijn pukcode ophoesten. Het was nog vroeg, de paspoorttafel was nog tot zeven uur open, dus ik besloot om naar huis te gaan, de mannen van het renovatieteam zouden me wel helpen bij het invullen. In ons appartement trof ik niemand aan, in de verhuisdozen kon ik puk noch pincode vinden en ik herinnerde me dat Natasha die bij zich had, vervolgens lukte het me niet om via de huistelefoon haar in de datsja te bellen. Vol goede moed, het was tenslotte woensdag, de dag dat alles meezit, belde ik bij de buurvrouw aan, er werd niet opengedaan. Zuchtend kwam ik op het ideee om bij mijn oude buren langs te gaan. Ik kwam echter niet ver, want ik kreeg de voordeur niet op slot gedraaid. Uiteindelijk belde ik naar Dima's kantoor, maar iedereen die me eventueel kon helpen was bezig of net weg. Waarschijnlijk bevangen door de verzengende hitte voelde ik me een zielig hoopje ellende in een vijandige wereld vol onbegrijpelijke regelingen en niet behulpzame ambtenaren.

's Avonds bleek het allemaal veel minder dramatisch te zijn dan wat ik mezelf wijs had gemaakt. Met het mobieltje van mijn student kon ik Natasha bellen, die inderdaad de puk- en pincode wist en tevens de slotenmaker belde, die twee uur later het slot repareerde. Slechts het invullen van het formulier lukte niet, omdat het een verhuisformulier bleek te zijn. De volgende middag legde ik aan het hoofd van de paspoorttafel uit dat ik een stempel en een inschrijving nodig had, dat was geen enkel probleem en zonder acht te slaan op het ongetwijfeld foutief ingevulde formulier ging ze aan de slag.