Na een zeer rustig oud en nieuw zonder wateroverlast of vlamvattende spiritusbranders geniet ik van het nietsdoen, het bevreemdt me dat er naast uitslapen, luieren en lezen zinvollere invullingen van de vrije tijd bestaan. Natasha heeft kaartjes voor het theater gekocht, geheel vrijwillig blijf ik thuis om op Vera te passen. Aan het einde van de ochtend zwaaien we Kolja en Natasha uit. "Jammer dat ik niet mee kan", merk ik op, erg gemeend klinkt het niet.
Mijn plan voor vandaag is als volgt, ik dien ervoor te zorgen dat Vera zo snel mogelijk in slaap valt zodat ik mijn handen vrij heb. Daartoe nemen we eerst een uitgebreid bad, eten wat en gaan vervolgens wandelen, om de uitputting compleet te maken heb ik een uurtje schommelen in gedachte, als we dan thuiskomen valt ze in een mum van tijd in slaap. Om één uur verlaten we het huis en gaan naar het nieuwe speelpleintje, na een halve minuut echter dut Vera op de schommel in, voorzichtig til haar op en leg haar in de kinderwagen. Indien ik nu naar huis ga wordt ze ongetwijfeld in de lift wakker en heeft dan de rest van de middag een slecht humeur; er zit niets anders op dan zo lang mogelijk met haar buiten te wandelen.
Om te beginnen loop ik naar het einde van ons wijkje. Er is veel veranderd, alle kioskjes zijn weggehaald, alleen de bushalte/24 uurswinkel heeft de opruimactie van de gemeente overleefd. Ik sta er beetje dubbel tegenover, het is waar dat al die kioskjes een nogal rommelige indruk achterlaten, maar evengoed is er door hun aanwezigheid altijd volk op straat, waardoor je je nooit onveilig op straat voelt. Verder is het buitengewoon handig, want hoe laat je 's avonds ook uit de bus stapt, er is altijd nog wel iets open.
Ik maak een rondje en kom na een tijdje in ons eigen straatje uit. Tot mijn schrik worden de kioskjes aldaar ook onder handen genomen. De groenten- en fruit kiosk is vastgemaakt met een paar kettingen aan de grijparm van een hijskraan. Ik begin nu zo langzamerhand de nadelen van het voortvarende gemeentebeleid in te zien. Afgelopen zomer is de bouw van een nieuwe supermarkt gestart, ten gevolge daarvan zijn al drie winkels gesneuveld, vandaag volgt de vierde. Ik kijk op mijn horloge, ik moet nog minstens een uur buiten blijven. Ik steek de weg over en loop door het smalle plantsoen tot aan het monument. In het groen kom ik alleen maar mensen met kinderwagens tegen. Ik overweeg even om op een bankje plaats te nemen, maar zie daarvan af omdat ik het toch al koud heb.
Na een tijdje zet ik mijn tocht voort richting de drie kerken in het grote park dat aan de overkant van de Pulkovski chausee ligt. Tot mijn opluchting functioneren de verkeerslichten vandaag. In het park is het heerlijk rustig. De wieltjes van de kinderwagen zakken steeds weg in het ijs, langzaam ploeter ik door de sneeuw totdat ik de serene kerkjes heb bereikt. Ik werp een blik op mijn klokje, het middagdutje van Vera duurt al anderhalf uur, van mij mag ze nu wel wakker worden.
Ik volg dezelfde weg terug. Mijn favoriete kioskje hangt nu een paar meter van de grond en slingert rakelings langs een hekwerkje. Een paar mannen duwen de onwillige kolos af waarna het bijna in de pui van een ander winkeltje terechtkomt. Ik blijf een half uurtje bewonderd toe kijken hoe de mannen het winkeltje netjes tussen de hindernissen door leiden, maar toch de stille hoop koesterend dat de luifel van de vierentwintiguurswinkel - waar het personeel zo onbeleefd is - geramd wordt.
Om tien over drie wordt Vera wakker, we gaan naar huis. Een kwartiertje later komen Kolja en Natasha thuis. Ik vraag Kolja wat hij van de voorstelling vond. "Leuk", antwoordt hij, "we hebben in de pauze vruchtensap gedronken".
Naschrift
De volgende ochtend blijkt dat het groenten- en fruitwinkeltje niet is weggehaald, maar vijftig meter verderop
is neergezet.