Vertrouwde klanken |
|
Winter 1992 was Dima, de broer van Natasha, voor een zakenreisje in Holland. Hij zat in een hotel Centraal,
af en toe zocht ik hem op. Op een avond had ik boerenkool met rookworst voor hem gemaakt, hetgeen best een
prestatie was omdat mijn rechterarm in een mitella zat. Hij sprak een klein beetje Duits en ik een paar woorden
Russisch, met een woordenboek poogde we iets dat op een conversatie moest lijken te houden, eigenlijk zat er
weinig anders op dan het flink op een zuipen te zetten. Nadat hij me het Russische alfabet had proberen bij
te brengen pakte hij mijn gitaar en liet de eerste tonen van Deep purple horen:
Na een tijdje zette hij Venus in. Ik was verrast, Shocking Blue bleek niet alleen de eerste Nederlandse band te zijn die nummer één stond in Amerika, ook in Rusland was Venus een gigantische hit. Ook dit keer kwam ik niet erg ver: 'she's got it, your baby she's got it, I'm your venus...' Hier wordt in sommige winkels tegenwoordig muzak gedraaid, alleen is het, getuige het volume, niet bedoeld als een luchtig achtergronddeuntje om de kooplust op te wekken. Zo ben ik al diverse malen uit 505 gevlucht om aan de kwelerige R&B of schreeuwerige rap, die afgezien van de Russische teksten precies klinken als de Amerikaanse voorbeelden, te ontkomen. Is dit ook een vrucht van de globalisering? Gisterenavond hoorde ik in de supermarkt achtereenvolgens 'Venus' van Shocking Blue en 'Suzanne' van VOF de Kunst. Ik had mijn boodschappen inmiddels vergaard, maar wandelde op mijn gemak de hele zaak nog een keertje door. Toch aardig dat Pietjoritska mij tien dagen voor het vertrek al een beetje in de stemming brengt. |