Een paar weken terug vroeg Kolja hoe lang het zou duren als we naar school zouden lopen. Ik hield het op twintig minuten, hij dacht eerder aan een half uur. Aldus besloten we het de volgende dag eens uit te proberen. Reeds om kwart voor acht stond Kolja in de gang gereed om te vertrekken, op dat moment stond ik op het punt om te gaan douchen. 'Schiet nou op, anders komen we nog te laat op school'. Te laat betekent in zijn beleving vanaf kwart voor negen, de lessen vangen om 9 uur aan. Rond achten was ik eindelijk ook zo ver, nadat ik mijn schoenen en jas had aangetrokken, klokten we: 8.07 uur en begaven ons naar de lift.
Beneden op straat ging het direct verkeerd, ik sloeg links- en Kolja rechtsaf. Na een korte discussie besloten we mijn weg te volgen, we hadden, het mobieltje gaf 8.11 uur aan, al te veel tijd te verloren. We staken diagonaal het grasveldje tussen de flats over en belandden bij de parkeerhavens. In de verte stond een flinke groep mensen bij de bushalte te wachten op een ongetwijfeld overbevolkte bus. Ik was blij dat we ons niet hoefden aan te sluiten.
Terwijl we gezellig babbelden - Kolja over auto's en ik over iets anders - vroeg ik me af waarom we dit niet veel eerder hadden gedaan. Het eerste jaar nam ik nooit de bus naar het Moskovki metrostation. Wanneer ik Kolja van school ging halen ging ik ook altijd te voet, maar op de een of andere reden ben ik niet één keer 's ochtends met hem naar school gewandeld. Bij het hotel moesten we even wachten voordat we de kans kregen om over te steken. Menig aimabele Rus verandert, zodra hij achter het stuur kruipt, in een overhaaste, onbeleefde pummel, zonder besef dat er zebrapaden, snelheidslimieten of gedragsregels an sich bestaan. Wellicht is het verkeersgedrag een compensatie voor het tijdmorsen - de enige zekerheid die je hier hebt is dat alles een eeuwigheid duurt - mogelijk geldt het als de metafoor voor hier werkelijk gaande is. 's Ochtends word ik wel vaker geplaagd door diepzinnige gedachten, naarmate de uren verstrijken verdwijnen ze vanzelf.
Eenmaal over betraden we de parkeerplaats van hotel Pulkovskaja, tegenwoordig Park Inn geheten, naamswijzingen leiden in de regel niet tot meer duidelijkheid. Zoals gewoonlijk stonden er veel Duitse en Italiaanse bussen, ik heb hier nog nooit een Nederlandse tourbus waargenomen. Enkele Japanse toeristen staarden naar het monument van de overwinning, ze wilden een kijkje nemen, maar de vierbaansrotonde hield ze tegen. Het monument kan alleen via de voetgangerstunnel, een meter of vijftig verderop, bereikt worden, een wegwijzer zou wonderen doen. In looppas verlieten we het overvolle plein en kwamen op de stoep van de Moskovki prospect tot rust. Op dit vroege uur waren er weinig valutahandelaren aanwezig, eentje leunde tegen een lantarenpaal, mijn huiswisselaar las onderuit gezakt in zijn auto de krant. We daalden de trap af van het tunneltje en kwamen in een oase van rust terecht, de souvenirwinkeltjes waren nog gesloten en het verkeersgeraas was verdwenen. Weer op straatniveau aangeland zagen we dat ook de Hypermarkt Electro Sila (kracht) om 8.21 uur nog diep in slaap is. We hadden het brede trottoir geheel voor onszelf, enkel een boekverkoper was bezig zijn stalletje in te richten. Niet veel verder sloegen we een hofje in en geraakten in een rustig parkje. We hielden even halt zodat Kolja voor de derde keer zijn veters vast kon knopen. Daarna passeerden we een speelpleintje, enkele vier hoge Chroesjovki's woningblokken, een handvol garages en nog een plantsoentje. Het was exact halfnegen toen we het schoolplein bereikten. Kolja was uitgelaten, onze wandeling had, ondanks zijn vertragende schoenveters, slechts twintig minuten geduurd.