Kolja heeft een tijdje terug onze radiowekker een kwartier vooruitgezet. Hij is nogal bang om te laat op school te komen, meestal arriveren we dan ook een half uur te vroeg. Om geen onnodige discussies hoeven te voeren heb ik de wekker gewoon vijftien minuten later ingesteld. Heel bijzonder is hoe Kolja met het tijdsverschil omgaat. 's Ochtends spoort hij me ongerust aan om op te staan en als ik hem 's avonds naar bed stuur herinnert hij zich plotseling de ware tijd en wrijft mij onder de neus dat het helemaal nog niet zo laat is.
De laatste maanden komt hij om halfzes of zes uur zijn bed uit om Engelse oefeningen te doen. Muziek in de oren van elke ouder, maar ik begon me zorgen te maken over de wallen onder zijn ogen. Na moeizame onderhandelingen besloot hij om voortaan 's avonds om acht uur het licht uit te doen.
Enkele weken geleden is hij spontaan begonnen om 's ochtends het ontbijt te maken. Iedere keer hoor ik rond zevenen een onbedaarlijke herrie in de keuken. Kolja staat op een stoel om de theekopjes uit het keukenkastje te halen. Als hij me daarna komt wekken veins ik dat ik net uit een diepe slaap ontwaak. In de keuken wachten een dikbesmeerde boterham met chocolade pasta en een kop melk met een daarin een microscopische portie opgeloste koffie.
Gisteren vertelde ik hem zo delicaat mogelijk dat ik liever, net als hij, een kopje thee bij het ontbijt had. Vandaag stonden er een kopje mierzoete thee en een mok Nescafé te dampen op de eettafel. "Je wilde toch allebei", schreeuwt hij. Ik laat het maar zo, in de hoop dat hij Vera niet wekt met zijn decibellen.
Dan gaat hij op zijn favoriete onderwerp over: de onmisbare mobiele telefoon. In zijn klas hebben alleen hij en Alisa geen beschikking over zo'n apparaat, een enkele keer heeft hij Natasha's telefoon, maar dat telt niet, want het is een eenvoudig toestel zonder radio, fototoestel of filmcamera. Het gevolg is dat hij en Alisa door de rest van de klas voor Bomsj (een persoon zonder vaste verblijfplaats) worden uitgemaakt. Wat die ouders van tegenwoordig hun kinderen toch wijsmaken, bedenk ik somber.