Mid summer life crisis

Halverwege mijn augustus vakantie dringt het besef door dat ik in mijn mid life crisis zit. Het is een vreemde gewaarwording, omdat ik een jaar of acht geleden al op dit beslissende punt dacht te zijn aangeland. Edoch ik weet het ditmaal zeker, dit is de enige echte.

Hoe zou je deze term eigenlijk in het Nederlands kunnen vertalen? ‘De halverwege het leven crisis’ is veel te lang en bovendien klinkt het niet. ‘Half om´ is bondiger en ligt al een stuk beter is het gehoor. Wat kijk je sip? Ach ’t niks, ik ben een beetje halfslachtig voel je wel, motregen, natte sneeuw, ‘n tikkie melig, constant halfstok, haargroei op de verkeerde plekken (op je rug en uit je oren). Onze ‘veilig achter de Muur generatie’ heeft de trein naar globalistenland nu eenmaal gemist.

Buurman Andrej - die gelukkig een paar jaar ouder is dan ik - kocht een paar jaar geleden, uit therapeutische overwegingen een duikerskostuum en volgde diverse cursussen. Nou klinkt ‘daivink’ wel veel dieper en benauwder dan duiken. Bij de Hollandse term denk ik allang niet meer aan de originele betekenis, maar aan ambtenaren die zich verschuilen als er iets gedaan moet worden. Elk weekend bracht Andrej door in en bij het Ladoga meer. Galja keek het allemaal hoofdschuddend aan, dit kon nooit van lange duur zijn. Ze had gelijk, de bevlieging duurde ongeveer een jaar. Andrej mag inmiddels zijn eigen diepzeeschool openen, maar ik hoor hem er nooit meer over.

Inmiddels ben ik op sluipende wijze in de overgang voor mannen geraakt. Het ging zo geleidelijk dat ik het aanvankelijk niet eens door had. De symptomen zijn de terugkeer naar voetbal en naar de rock muziek. Dankzij Peet luister ik tegenwoordig naar nieuwe bands zoals Kaiser Chiefs, The Good, the Bad and the Queen en Bloc party. Eigenaardig, want ik heb ruim tien jaar lang koppig volgehouden dat er niets bijzonders meer gemaakt werd.

De afgelopen zomer heb ik ieder weekend met Sasja en aanhang gevoetbald. Indien Sasja’s vader niet meedoet ben ik verreweg de oudste van het veld, Kolja is de jongste. Trots stel ik vast dat ik op ons krukkenniveau nog heel aardig mee kan. Dat ik de enige in het gezelschap ben die ooit op een voetbalclub (7 jaar) heb gezeten, doet er niet toe. Meestal verliest mijn team nipt van Sasja’s, op de counterspelende, drietal. Halverwege de vakantie hebben we zelfs een ware interland gespeeld. Ton, Kolja en ik namen het op tegen Sasja, Jura en Vladic, de eerste twee zijn rond de 25 en Vladic is 18. In de eerste helft werden we helemaal weggetikt. Na de pauze veranderen we onze tactiek: Kolja ging als stoorzender voorin lopen waardoor onze tegenstanders niet meer rustig konden opbouwen. Ze wisten geen raad met onze Advocatiaanse vondst en werden van de mat gespeeld. Na afloop zijn we met zijn alleen in de rivier gesprongen. Ik had twee dagen lang spierpijn van onze grandioze overwinning. Ton was zo verstandig om zich na deze glansrijke zege niet meer op het voetbalveld te laten zien.

Al met al ben ik natuurlijk alleen maar zo fanatiek om Kolja te laten zien dat ik nog jong en fit ben. Vooralsnog ben ik er niet in geslaagd om zijn bewondering oogsten, hij vind ik niet meer dan normaal dat ik een balletje meetrap.