Ochtendroutine



Kolja had nooit veel problemen met opstaan en hem wegbrengen was ook nooit erg moeilijk. Hij was liever een half uurtje te vroeg op school dan zich te haasten. Hij at alleen zijn boterham, die ik hem elke ochtend trouw meegaf, nooit op. Op een gegeven moment gaf ik hem alleen nog maar een pak sap mee. Tegenwoordig geef ik hem 5 roebel daar haalt hij thee en een zoet bolletje in de kantine voor.

Vera is een stuk lastiger, iedere ochtend is het weer een hele onderneming om haar naar de kleuterschool te brengen. Ik sta om 6.30 uur op, zodat ik wat tijd voor mezelf heb. Na het douchen maak ik het ontbijt klaar en wek Kolja, rond zevenen schuift hij aan. Om halfacht maken we Vera wakker, die traditioneel geen zin heeft om op te staan. Soms kruipt ze weer terug in bed, meestal verschuilt ze zich in mijn armen en probeert verder te dutten. De eerste minuten zijn het belangrijkst, ze is danig uit haar hum omdat ik haar uit het warme bed heb gehaald. Een positieve prikkel van buitenaf is welkom en noodzakelijk. In veel gevallen brengt Kolja uitkomst, hij begint een verhaal te vertellen en Vera raakt enthousiast en vergeet dat ze slaperig is. Na een minuut of tien is ze over het algemeen wel aanspreekbaar. Andere keren brengt de kat haar op nieuwe gedachten, vanochtend lag hij languit op de piano, Vera kon zo’n muzikale kater wel waarderen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om haar vlug aan te kleden. Toen we in de keuken kwamen zat Bosja tot grote vreugde van Vera alweer op mijn stoel. Terwijl ze haar boterham met chocopasta oppeuzelde kon ik haar haar in vlechtjes doen. Soms is ze echter zeer weigerachtig, ze wil zich niet eten, op de pot of zich aankleden. Op dat soort dagen voel ik me verloren en vertrouw op de diplomatie van Kolja.

Na het ontbijt, het is dan bijna kwart over acht, gaan we naar de gemeenschappelijk gang om onze schoenen en jassen aan te trekken, terwijl Kolja Vera´s veters vastknoopt loop ik nog even alles na. Heb ik de pyjama, pantoffels en schoon ondergoed van Vera bij me, heeft Kolja zijn mobieltje, sleutels en geld voor de bus? Wanneer we het pand eindelijk verlaten voel ik me opgelucht.

Onderweg geeft Vera Kolja een hand, later springt ze in mijn armen en wil een stukje gedragen worden, vervolgens rent een ze tijdje achter een hond aan en tenslotte wandelt ze tussen ons beide in. Bij het hek worden we door de opzichter en de tuinman begroet. Nu wil Vera terug naar huis, naar mama. We brengen haar naar het lokaal en kleden haar om. Soms huilt ze, soms rent ze enthousiast de klas binnen om een pop te tonen of een bord pap te eten.

Tussen halfnegen en kwart voor negen staan we weer buiten. Haastig vervolgen we onze weg, we steken 3 keer over en bereiken Kolja’s nieuwe school. In den regel heeft Kolja een minuut of tien voordat de les begint, ik ga door naar de metro. Nog voor negenen werp ik mezelf de ochtenddrukte in. Op de roltrap doe ik mijn jas uit en haal mijn boek te voorschijn. Ik moet nog een half uur reizen naar kantoor, maar heb nu al het gevoel dat ik er een hele werkdag op heb zitten.