Onderuit

Jammer genoeg leveren uitgerekend onkunde en ongemak de meest interessante anekdotes op. Afgelopen vrijdag maakte ik mijn jaarlijkse schuiver. Het was omstreeks 11 uur, aardedonker op het toch al niet goed verlichte supermarktpaadje. Ik maakte een stap in de blubber of gesmolten ijs, langzaam gleed ik weg, vanwege mijn zwaar beladen rugzak helde ik voorover, en viel met mijn rechterknie in de drek, mijn linkerhand voorkwam dat ik geheel de modder indook. Natasha moest erg lachen om mijn overdreven `aaahhuuugggg die mijn smak begeleidde. Haar gelach irriteerde me, omdat ik inderdaad belachelijk had geklonken. Ik krabbelde moeizaam op en mopperde dat het schandalig is om iemand die in zo’n benarde positie verkeerd uit te lachen. Natasha koos voor de enige juiste voortzetting: ze veranderde het gespreksonderwerp.

Tamelijk vroeg in de ochtend, het zal een uur of zes geweest zijn, werd ik wakker van de pijn in mijn pols. Een tijdlang lag ik in bed te woelen, maar ik kon onmogelijk weer in slaap geraken. Het deed zo’n zeer dat ik niet wist of ik op mijn zijde of op mijn rug moest gaan liggen. Met de nodige moeite kleedde ik me aan maakte een ontbijt. Het viel me op hoeveel ik niet kon doen, terwijl ik slechts mijn linkerhand niet kon gebruiken. Veel zorgen maakte ik me niet, ik kon mijn vingers goed bewegen, dus het leek erop dat niet ernstigs was.

Aan het eind van de middag besloten we naar het Trauma punt van het Moskovski rayon te gaan. Mijn pols en vingers waren inmiddels behoorlijk opgezet. Jaren geleden was ik een keer met Natasha´s moeder bij de eerste hulp geweest, reden genoeg om deze plek voortaan te vermijden. De situatie van toen is niet met de huidige te vergelijken. Het gebouw is deels opgeknapt en van de door mij verwachte drukte bleek geen sprake. Ik hoefde zelfs helemaal niet te wachten, mijn werkgever heeft een extra ziektekostenverzekering afgesloten, op het vertoon van het verzekeringsbewijs hoefde ik niet in de rij te wachten. Schandalig natuurlijk, al maakte ik er maar al te graag gebruik van.

De dokter vulde allerlei papieren in alvorens hij naar mijn arm keek. Waarschijnlijk gebroken oordeelde hij, maar om het zeker te weten moest ik een foto laten maken. Tijdens de verbouwing huist de rontgenafdeling in een ander gebouw. De zuster liet ons via een achterdeur naar buiten, via het binnenplaatsje moesten we naar de overkant rennen. Zonder jassen uiteraard, want die hingen nog in de garderobe. Het pand leek volledig uitgestorven te zijn, even dacht ik dat de arts een flauwe grap met ons (particulier verzekerden) uitgehaald had. Op de tast vonden we de lift naar de vierde etage, waar inderdaad de rontgenafdeling gehuisvest was. Helaas hing er het onvermijdelijke briefje '15 minuten gesloten' op. Na 10 minuten ging de deur werkelijk open en een oudere dame maakte twee foto’s. Op geheimzinnige toon zei ze dat de arts zou vertellen wat er aan scheelde. We volgden de omgekeerde weg terug naar de traumaloog. Hij keek een tijdje naar de foto’s en sprak: `niets gebroken en alles zit op zijn plek`. Ik was opgelucht, maar ook verbaasd en vroeg hem waarom ik dan zo`n pijn had. Volgens de medicus werd die veroorzaakt door uitgerekte pezen, het duurt twee weken voordat het over is. Gedurende die periode dien ik een soort valkeniershandschoen te dragen die ervoor zorgt dat mijn pols niet draait.