Toerist in eigen land (2)

Vertrek

Al enkele dagen verkeer ik in een koortsachtige stemming, alsof ik een afspraakje met onbekende heb. Ik bang dat mijn verwachtingen te hoog gespannen zijn, of dat het toch niet doorgaat, bijvoorbeeld omdat er plotseling iets mis blijkt te zijn met onze papieren. Een benauwdheid die niet op iets gebaseerd is, Natasha heeft enkele dagen terug geïnformeerd, alles is in orde.

Zondagochtend staan we om halfzes op, ik bent te slaapdronken om me zenuwachtig te voelen, wel controleer ik voor de zoveelste keer of ik mijn pas en vliegticket bij me heb. Dan zet ik koffie en maak ontbijt voor Kolja. We kijken elkaar aan, het is een onwezenlijk gevoel, twee maanden lang hebben we afgeteld en nu is de dag dat we teruggaan daadwerkelijk aangebroken.

Een uurtje later worden we door Anja naar het vliegveld gebracht. Vera slaapt in mijn armen, pas als we uitstappen en naar de vertrekhal lopen wordt ze wakker. Onze bagage bestaat uit een koffer, een reistas en een rugzakje. De aanwezigheid van 2 liter vodka en 2 flessen champagne is voor de Russische douane kennelijk geen probleem. Ook de papierencontrole loopt gesmeerd, na een kritische blik op mijn verblijfsvergunning zet de beambte een stempel op de visapagina van mijn Nederlandse paspoort. Ik kan, zoals Ovir (de vreemdelingendienst) beloofd had, vrij in- en uitreizen.

De instapprocedure is daarentegen wel streng: op kousenvoeten moeten de reizigers door de metaaldetector en worden daarna nog eens gefouilleerd. Vera vindt al het gedoe maar niets en rent weg op het moment dat we door de beveiliging heen zijn. Ze weigert door het poortje te wandelen, na een tijdje krijgt de douanier er genoeg van, hij tilt Vera op, mijdt het hekje en geeft haar naar Natasha.

Het toestel van Pulkovo airlines blijkt gewoon een kleine Boeing te zijn. Kolja, Vera en Natasha bezetten de zitplaatsen 13 a, b en c links van het gangpad, ik zit rechts in stoel d. De piloot waarschuwt voor enige turbulentie bij de landing, terwijl een stewardess de werking van het zwemvest demonstreert val ik in slaap.

Schiphol ziet er nog immer uit als een goed schoongeboende reuzenbadkuip. Er zit vijf jaar, 4 maanden en 9 dagen (15 Augustus 2001 - 24 december 2006) tussen. We zijn in Nederland maar ik voel nog geen brok in mijn keel, die bewaar ik voor later als ik over straat loop, want de stoeptegels thuis voelen heel anders dan elders.