Toerist in eigen land (4)

Onverwoestbaar

Ooit zei een collega tegen me dat ik wel een junk leek, omdat ik met een rode plastic tas van Bas over de afdeling liep. Normale mensen doen zoiets niet vond hij. Ik heb hem maar niet uitgelegd dat de Bas op de Schiedamse weg juist mijn de favoriete zaak was. Het was er niet zo steriel als in het snobistische van Albert Heijn. De charme was dat de producten niet op de goede plek lagen, er af en toe prijskaartjes ontbraken, er altijd wel iets uitverkocht was dat je echt nodig had, het was er te krap, daarom diende je je boodschappenkarretje als botsauto te gebruiken en je kon er gelukkig geen airmiles sparen. Het was kortom een gezellig zooitje, hetgeen maar zelden voorkomt.

Vijf jaar later tref ik in een winkelcentrum in Zwijndrecht de netste Bas aller tijden aan. Het filiaal is ruim bemeten, schoon en modern opgezet, toch kan ik net als vroeger de mosterd niet vinden. ‘Ik geloof dat hij in de buurt van sambal staat, maar waar stond die ook weer’, zegt de vriendelijke vakkenvulster.

Van tevoren was ik gewaarschuwd – het guldenteken is door een euroteken vervangen - voor de prijzen. Echter na enkele minuten rondgedoold te hebben kom ik tot de conclusie dat Petersburg duur is geworden, terwijl het lijkt of dat hier de prijzen – terwijl ik toch braaf alles met 2 vermenigvuldig - nauwelijks veranderd zijn. Het prijspeil in beide landen ligt ongeveer gelijk, alleen verdienen Nederlanders vijf of zes zoveel. ‘Later we hier maar blijven’, zeg ik tegen een verraste Natasha.

Boodschappen doen in Petersburg heeft altijd iets weemoedigs, zo van hier gaat mijn salaris, die nieuwe broek zal er ook deze maand niet van komen. Hier dartelen we, verleidt door de kleurige verpakkingen en krankjorume kortingen, gelukzalig met ons boodschappenwagentje rond. Prei, roomboter, yoghurtdrink, hagelslag, echte Franse mosterd uit Zaandam, rookworst, drop en spa rood. We slaan natuurlijk veel te veel in. Bij de kassa moeten we tussen een gewone plastic tas of een onverwoestbare Bas van der Heijden boodschappentas kiezen. Een prachtige vondst in de traditie van de Berend Boudewijn kleurentelevisiestoel, al was die niet eens onverslijtbaar.