Toerist in eigen land (6)

De voorbuurt

Zwijndrecht enkele dagen na de jaarwisseling; de straten zijn schoon op een enkele rode vuurwerkwikkel na. De gure wind houdt de meeste mensen binnen. Er heerst rust, ernst en stilte, zelfs de snackbar in het winkelcentrum is uitgestorven. Alles loopt op rolletjes, er zijn geen problemen, niets zorgt voor enige opwinding.

We zijn op zoek naar een speelplaats, totnogtoe hebben we enkel een hypermoderne ‘play plaza’ gevonden, Vera had het niet eens in de gaten, reden genoeg om nog even verder te wandelen. Even later vinden we op het schoolpleintje een ontzielde schommel en een volgelopen glijbaan. Ik overweeg het maar gewoon aan iemand te vragen, sinds ik in Nederland ben vraag ik graag de weg, ik vind het fijn om mijn eigen taal te horen. De eerste voorbijganger die ik in Koudum aansprak was een gepensioneerde Duitser. Hij verstond me uitstekend, maar antwoordde in het Duits.

Vera wil dat ik haar op mijn schouders neem. We hebben inmiddels onze zeventigerjaren buurt verlaten en zijn in een ouder wijkje terecht gekomen, waar zelfs de hoekwoningen geen garages hebben. Wederom twee verdiepingen, zolder met een puntdakje, maar wat kleiner van afmeting, beneden de woonkamer, de keuken en het toilet, boven 2 of 3 slaapkamers, de badkamer en een slaap- of hobbykamer op zolder. De gordijnen zijn altijd opzij geschoven, alsof de bewoners willen zeggen dat ze niets te verbergen hebben. We turen naar binnen: gezellige huiskamers, relatief veel donkerbruin of licht hout, tijdloos uit de tijd.

Kabouterhuisjes in de polder, iedereen een voor- en achtertuintje, een veilig en rimpelloos bestaan, dit is de echte Hollandse droom. De randstad is slechts voor jongeren, studenten, migranten, journalisten en wat rijke en arme vrijdenkers. Het is mooi en tegelijk benauwend in de voorbuurt, een getto in spiegelbeeld, een prettige plek om je kinderen op te laten groeien of zelf grijs te worden, maar daar schuilt ook een beetje het probleem: zodra je hier bent aangeland is de verleiding groot om je leven te conserveren als een waardevolle oude meester.