Toerist in eigen land (7)

Pindasaus

Na een paar uur winkelen in Dordrecht beginnen Kolja en Vera er duidelijk genoeg van te krijgen. We laten Natasha achter in een kledingszaak en lopen naar een zeer bekende keten aan de overkant van de straat. Op diverse plekken in de zaak hangt een uitvergroot krantenartikel waarin gemeld wordt dat deze uitbater ‘s lands minst ongezonde frieten bakt. Ondanks deze wetenschap smaakt het gebodene voortreffelijk, toch zit er iets verontrustends in de toon van het berichtje, of dat je een kleine zonde begaat als je een patatje met verorbert.

Aanvankelijk had ik het idee dat er in vijf jaar niets wezenlijks is veranderd in Nederland, maar ik zat er naast. Alles draait om gezondheid, de reclames gaan over yoghurt met 0% vet, drinkontbijt met ijzer en vezels, vruchtensap zonder kleur- of smaakstoffen (ter vergelijking: de meeste commercials in Rusland handelen over bier). In de supermarkt zijn gezond verklaarde producten van een sticker voorzien, waarmee de overige producten automatisch verdacht zijn. Proper eten is een religie op zich geworden, met als voordeel dat je alleen de verpakking maar hoeft te lezen.

Die nacht heb ik een nachtmerrie. Een groepje opgevoerde bejaarden fietst bij wijze van ochtendgymnastiek de Afsluitdijk over en zwemt van Enkhuizen terug naar Stavoren. Aldaar worden ze opgewacht door een voedzaam ontbijt bestaande uit een onbespoten graszode vol kronkelende pieren. ‘s Middags wordt hun discussiebijeenkomst met de artikel 41 vegetariërs verstoord door een clubje Vetzo’s, die luidkeels het recht op onbeperkt spareribs eten opeisen. De onkreukbare voorzitter van Veilig Vlees Vreten distantieert zich in het acht uur journaal van deze criminele bende, die zijn inziens de keurige carnivoor in een kwaad daglicht stelt. Rond middernacht verandert hij ongetwijfeld in een bloeddorstige weerwolf. Het volgende onderwerp is stuk opwekkender, politici hoeven zich er nooit meer ongerust over te maken, de burger is het vertrouwen in de politiek 35 jaar geleden al kwijtgeraakt.

Dan ontwaak ik uit mijn koortsdroom en ga naar de keuken om de restjes koude saté naar binnen te werken. Tevreden stel ik vast dat er wel Kantonese restaurants in Petersburg zijn, maar geen enkele Hollandse Chinees, die de enige echte, ongeëvenaarde, niet pittige, pindasaus serveert.