Toerist in eigen land (8)

Huiswaarts

In de vijf jaren in Rusland heb ik vaak het gevoel gehad dat ik nooit meer in Nederland zou geraken. Ik had mezelf wijs gemaakt dat ik voor altijd opgesloten zat.

Zeventien dagen geleden - een zeer nabije eeuwigheid - stonden we ook om halfzes op, toen gingen echter we naar Pulkovo 2. We laten Vera nog even slapen en gaan naar beneden. Na een vlug ontbijt gaan we naar buiten. Ik neem afscheid van mijn vader, we hoeven maar weinig te zeggen, het belangrijkste is dat hij zijn kleinkinderen gezien, Vera kende hij zelfs alleen maar van foto’s en een video.

Het is een uurtje rijden naar Lelystad, daar stappen we op de trein naar Schiphol. Ik voel de kenmerkende reismisselijkheid al opkomen, het liefst zou ik mijn ogen dicht doen en ze pas openen als ik in ons appartement in Petersburg ben geraakt. Ik kijk naar het nog ontwakende donkere Koudum, vrijstaande huisjes, een enkele auto rijdt voorbij. Ik vind het vervelend om weg te gaan, er was nog zoveel te doen en er is geen tijd meer voorradig.

Zou het werkelijk waar zijn, vraag ik me af, dat een ieder zich het beste op zijn geboortegrond voelt vanwege de zwaartekracht, het weer, het voedsel of het magnetisch veld? En als dat zo is, waarom zijn er dan toch mensen die elders gaan wonen? Er zijn vele verklaringen mogelijk, waarvan het economisch motief er maar één is, een moeilijke situatie maakt nu eenmaal meer los dan het gewone, houd ik me zelf voor. Je hebt in elk geval een plek om naar terug te keren, zei Natasha me gisterenavond.