Toerist in eigen land (9)

De laatste vakantie dag

Vrijdag 12 januari, het is mijn laatste vakantiedag. Gisteren vroeg een buurman of ik in mijn moederland was geweest. ‘Turkije toch’, vroeg hij. ‘Nederland’ antwoordde ik verbaasd, meestal ga ik door voor Italiaan, Fransman of Bulgaar. Geschrokken vertelde hij me dat hij ten tijde van Sovjet Unie in Nederland, Engeland en Duitsland was geweest. Tot mijn opluchting bereikte de lift toen de begane grond. ‘Het regent net als bij jullie’, zei zijn zoon toen we de straat opgingen. Met oud en nieuw was het plus acht in de plaats van min tien, op een week in oktober na is er geen sneeuw gevallen.

Twee dagen geleden zijn we teruggekomen na een zeer vermoeiende vakantie in Koudum (Friesland), Zwijndrecht en wederom Koudum. Onze heenbagage (37 kilogram, een koffer, een tas en een rugzakje) werd ruim overtroffen door de teruglast (78 kilo, vier koffers, twee tassen en twee rugzakjes), voornamelijk bestaand uit kleding en speelgoed. Eenmaal thuis concludeerde ik dat ik toch een heleboel dingen, o.a. spijkerbroeken, drop, mosterd, sambal, hagelslag, pindakaas, chocolade, soja saus, stroop en tijdschriften, heb vergeten te kopen.

Vooral Vera is blij dat ze thuis is, vanaf de eerste dag heeft ze geroepen dat ze naar huis wilde, ze miste haar kamer, de kat en haar speelgoed, van al het gereis raakte ze in de war. Pas halverwege de vakantie kwam ze een beetje tot rust. We bleven toen met zijn tweeën meestal in Zwijndrecht, terwijl Natasha en Kolja de winkels bezochten. Ze vond het best om in de ruime woonkamer te spelen, af en toe een film te kijken of iets te eten. ‘s Middags gingen we meestal en beetje wandelen in de regen en de wind. Het leek wel alsof het constant waaide en elk moment kon gaan plenzen, na de koude winters in Rusland was het wat mij betreft fantastisch weer. Ik bleef ook maar al te graag achter, ‘s ochtends haalde ik vers brood bij de bakker, ruimde een beetje op en vroeg me af en toe af waarom ik geen aantekeningen maakte, ik had tenslotte tijd genoeg. Het enige wat ik met zekerheid kon zeggen is dat ik zo van Nederland genoot, omdat ik er op vakantie was, het was een meer dan welkome afwisseling of zelfs ontsnapping aan het alledaagse bestaan in Rusland.

Kolja was liever in Nederland gebleven. Op mijn waarom vraag antwoordde hij bondig dat alles mooier, schoner en beter is en je kan met zijn allen naar het zwembad. Hij verliest zich in elk geval niet in subtiele afvlakkingen zoals ik graag pleeg te doen. Ten aanzien van het zwemmen heeft hij groot gelijk, een beetje dorp bezit een bad met glijbaan. Eén keer heeft Kolja een zwemles gehad in een Russisch zwembad. Alles vond op geheimzinnige wijze achter gesloten deuren plaats. De ouders moesten een uur lang tegen de witte tegels in de trieste hal kijken, totdat de kinderen weer teruggebracht werden. Hetzelfde gevoel bekruipt me ook altijd als ik Botikina (het ziekenhuis), de kinder polikliniek, het postkantoor of de immigratiedienst betreed: Rusland is een voortzetting van de Sovjet Unie onder een andere naam, of eigenlijk beter nog: sinds de perestroika bestaan er gelijktijdig twee landen op een grondgebied. Van het ene moment op het andere passeer je de grens van het nieuwe Rusland en verkeer je in de Sovjet Unie of omgekeerd.