Een vergeten plek

Over drie dagen begint mijn zomervakantie. Ik heb mezelf ingeprent dat ik wel een paar vrije weken op het platteland kan gebruiken. De laatste paar dagen heb ik last van een ondefinieerbare vermoeidheid. Wellicht komt dat omdat alles wel zo’n beetje af is. Ik heb het manuscript van het boek, de bijbehorende foto’s, een biografie, een zeer beknopte samenvatting en de emaillijsten naar de uitgever gestuurd. Nu is het wachten op de digitale correctie proeven. Ik merk dat ik zo langzamerhand ongeduldig begin te worden.

Over enkele weken betrekken we een ander kantoor, we gaan naar Petrogradskaja verhuizen. Ik denk niet dat ik onze huidige locatie, op steenworpafstand gelegen van het Finlandstation, ook maar een seconde zal missen. Het is geen gezellige buurt, er staan veel voormalige fabriekjes die tot kantoorpand zijn verbouwd. In de omliggende straten en stegen staan grauwe, trieste uitgewoonde huizen met vuil grijze ramen. Iedere ochtend staan er wat kraampjes op de stoep waar je kleding, melkproducten en groenten en fruit kunt kopen. Alleen rondom het station zijn wat winkels en snackbarretjes gevestigd. De wegen zitten vol kuilen en de trottoirs zijn verzakt. Overal lopen zwerfhonden en katten rond die elke ochtend door een oud vrouwtje gevoerd worden. Er is toch nog iemand die om hen geeft.

Het lijkt wel of niemand zich werkelijk interesseert voor deze plek tussen de rivier en het station. Het is een overgeslagen buurtje waar je hooguit per ongeluk terecht komt, als je bij het verlaten van het station de verkeerde kant uitloopt.