Vroeg uit de veren voor Vera

2 Mei is een gedenkwaardige dag, vandaag gaat Vera voor het eerst naar de kleuterschool. Al weken heeft ze er naar uitgekeken, elke dag vroeg ze wanneer ze nu eindelijk naar school kon. Voor haar betekent het dat ze net als Kolja groot is. Ik wilde vroeger ook niets liever dan naar school, thuiszitten was voor kleine kinderachtige kinderen die om de haverklap om hun moeder huilden, nee zo wilde ik niet zijn. Toen eindelijk de grote dag aangebroken was wachtte mij een bittere teleurstelling, mijn oudere broer ging naar de grote school – het gebouw telde daadwerkelijk een etage meer – terwijl ik tussen de ukkies rondliep. Al vlug kreeg ik door dat we alleen maar speelden en niets leerden, terwijl ze daarginds leerde lezen, schrijven en rekenen. Zo onrechtvaardig.

Voorzichtig maak ik Vera wakker, het is duidelijk dat ze niet uitgeslapen is wanneer ik haar wakker maak, evenwel is ze maar al te graag bereid om zich aan te kleden. Ook laat ze toe dat ik met veel moeite twee vlechtjes maak. Daarna is het gedaan met haar coöperatieve houding, van ontbijten wil ze niets horen en een plasje op de pot is onmogelijk. Smeekbede of dreigement, het helpt allemaal geen zier, in armoede besluit ik haar maar direct naar haar klas te brengen. In de straat fleurt ze helemaal op, ze loopt hand in hand met Kolja en voert het hoogste woord.

In het schoolbouw raak ik de weg kwijt en breng haar naar de verkeerde klas. Een oplettende juf brengt ons gelukkig snel naar de andere zijde van het gebouw, daar vinden we de gospitatjelna (schooljuffrouw). We kleden Vera om en zoals afgesproken verlaten we stiekem het pand. Dat is nodig, want van een uitgebreid afscheid zou Vera alleen maar van de wijs raken.

’s Avonds vertelt Natasha hoe de eerste ochtend verliep. Vera negeerde iedereen en ging onder de tafel zitten, noch aan het ontbijt noch aan het middageten deed ze mee. Ook weigerde ze naar het toilet te gaan. Een keer vroeg ze om een glas melk en kreeg water. Tijdens de wandeling op het schoolplein probeerde ze naar huis te ontsnappen.

De volgende dag sta ik een half uur eerder op, ik heb gisteren ondervonden dat ik niet genoeg tijd heb als ik om zeven uur opsta. Als de telefoon bieper gaat spring ik direct onder de douche. Als ik gereed ben tref in de keuken Kolja aan die aan zit te ontbijten. Om half acht maken we Vera voorzichtig wakker, ik til haar uit bed en ze valt in mijn armen direct weer in slaap. Het is onmogelijk haar aan te kleden, juist als ik de staat der wanhoop bereikt heb begint ze te kletsen. Met nog meer inspanning dan gisteren weet ik twee staartjes te fabriceren, onderwijl luisterend naar de verhalen over de olifanten en schildpadden die ze naar school wil brengen. Naderhand drinkt ze een glas melk en ik weet haar zelfs over te halen om op de pot plaats te nemen. Om acht uur verlaten we onze woning, ik heb het gevoel dat ik er al een hele werkdag op heb zitten.