Bondgenoot

Sinds een paar weken neemt Kolja ‘s ochtends de bus naar school. Dat komt omdat Vera het tempo in de vroege ochtend bepaalt, en haar ritme ligt meestal niet zo erg hoog. Ze moet eerst uitgebreid ontwaken voordat ze haar thee en boterham met chocoladepasta naar binnen werkt. Soms zit ze minutenlang met gesloten ogen aan tafel. Af en toe was ik haar gezicht met koud water, maar daar ben ik terughoudend mee. Meestal weigert ze na afloop van deze verfrissing alle verdere medewerking. Vele vaders met dochters zullen het gevoel van de ultieme nederlaag ongetwijfeld kennen: hoe is het mogelijk dat mijn lieve prinsesje absoluut niet naar mij luistert? Soms loop ik ziedend de keuken uit en laat haar aan Kolja over. Wonderwel slaagt hij er meestal wel in om Vera in het gareel te krijgen.

Na het eten verplaatsen we ons naar de slaapkamer, daar wacht een nieuwe uitdaging: in nauw overleg met Vera kleren kiezen. Zomaar aantrekken wat er klaar ligt is er niet bij. Daarna kam ik haar haar en bindt het in twee, in de regel ietwat verfomfaaide, staartjes. Hoe al die moeders dat toch ieder keer weer zo netjes doen is voor mij één van de vele onopgeloste raadsels der opvoeding.

Tenslotte verplaatsen we ons naar de gemeenschappelijke gang, aldaar wachten nog een paar verraderlijke valkuilen: het rode sportjack of de echte winterjas, handschoenen of wanten, schoenen of laarzen. Terwijl ik wanhopig probeer mijn geduld niet te verliezen, begint Kolja opzichtig de tijd te melden. Hij is erg bang om te laat in de les te verschijnen. Deze angst heeft hij aan zijn vorige school overgehouden, de leerlingen werden er stijf gescholden als ze een paar minuten na de bel binnenkwamen. Om de spanningen niet verder onnodig op te laten lopen hebben we besloten dat hij zelf voortaan uitmaakt of hij met de bus reist of met ons meeloopt. Hij is sindsdien twee keer met ons meegegaan. Bijna onopgemerkt is het door mijn vingers geglipt: hij wordt groot en ik word oud. Veel tijd om sentimenteel te worden heb ik niet, het is al moeilijk genoeg om Vera naar buiten te praten.

De afgelopen tijd heb ik een nieuwe bondgenoot gekregen: de winter. Zodra er sneeuw ligt gedraagt Vera zich voorbeeldig. Ze wil zo snel mogelijk naar buiten om een ritje op de slee naar de djetski sad te maken. Voorheen had ik een hekel aan alles wat aan het vierde jaargetijde deed denken, tegenwoordig kijk ik, als ik ben opgestaan, direct even naar buiten om te zien of de wereld wel met een wit laken bedekt is.