Het debuut

Niet lang nadat ik uit Nederland was vertrokken had ik een Krabbéachtige droom*, die als het ware klaarheid bracht in mijn persoonlijke duisternis, veroorzaakt door mijn vertrek uit Nederland. Op 38 jarige leeftijd maakte ik de grote omzwaai, na maanden zonder drank of sigaretten, een uitgekiend dieet en loodzware trainingen, maakte ik mijn debuut in de eredivisie van het betaalde voetbal. De bepaald niet kopsterke Jans leidde de verdediging van de Graafschap op sublieme wijze naar een onverwachte 0-0 in de Arena meldde het AD de volgende ochtend. Nog voor het einde van het seizoen leek de transfer van de laatbloeier naar de hoofdstad een feit te zijn, toen deed Ascoli een bod. Ik koos voor Italië, omdat ik altijd al van buitenlandse talen had gehouden, maar de Achterhoek zou altijd een warm plekje in mijn hart behouden. Voordat mijn transfer beklonken was ontwaakte ik uit mijn droom. Het was koud en donker in ons appartement, ik sjokte naar de keuken en dronk een kop smakeloze thee. Wakker worden in een wrede wereld.

Afgelopen zaterdag geschiedde een klein wonder: ik heb mijn debuut in de kerkelijke zaalvoetbalcompetitie gemaakt. Twee weken geleden belde Sasja, onze datsjabuurman in de Noordelijke straat, op. Sasja is religieus en tracht volgens de wetten van het Russisch Orthodoxe geloof te leven. Enkele weken geleden had ik hem over mijn voetbal verleden bij de Christelijke Voetbal Vereniging Berkel** verteld. Hij vroeg zich toen af of religieuze instellingen in Rusland geen sportactiviteiten moesten gaan organiseren. Nu was hij aangespoord door mensen van de kerk die een voetbalcompetitie op wilden zetten. Sasja vroeg of ik ook mee wilde doen aan het team dat naar een priester, wiens naam ik vergeten ben, is genoemd. We spraken af om elkaar om 8.45 uur op metrostation Technologitjeski Instituut te ontmoeten. Daar vandaan zouden we samen naar Politechnitjeskaja reizen en vervolgens een klein stukje naar de sporthal lopen. We moesten in ieder geval samen arriveren omdat Sasja het codewoord wist, waarmee we ons toegang tot de zaal konden verschaffen. Geronseld, een geheim password bij de deur, dit is toch van te smullen, om enerverend te leven in Rusland hoef je echt geen Dan Brown te lezen.

De toegangssleutel bleek gewoon de datum te zijn. Een knorrige jonge dame (normaal gesproken is deze term alleen van toepassing op kleine, grijze enigszins kalende mannetjes, maar deze dame was ontegenzeggelijk knorrig) liet ons met tegenzin binnen, en voegde ons toe dat er geen kastjes meer beschikbaar waren. Wat we met die informatie moesten was mij geenszins duidelijk, maar de gratis meegezonden boodschap dat we niet welkom waren kwam wel aan.

Nadat we ons omgekleed hadden maakten we een flinke wandeling door het sportcomplex. Onderweg zag ik scholieren over een zwarte, in de hoeken opgehoogde, rubberen baan - die mij aan een Scalectrix parcours deed denken - draven, een speerwerpster, en ettelijke bezette tennisbanen. Elke hoek van de hal werd gebruikt. Het deed me goed om te zien dat er zoveel jongeren waren die in het weekend sport beoefenden.

Over de wedstrijd kan ik kort zijn, we verloren kansloos met 11-6. We waren niet op elkaar ingespeeld, de meeste deelnemers hadden elkaar zelfs nog nooit eerder gezien. We hadden nog al wat scholieren is ons team die vooral voor zich zelf balden. Toch was ik na afloop dik te tevreden, vooral omdat ik het tempo vrij gemakkelijk had kunnen volgen. Wat waren de grote verschillen met Nederland? Er werd niet geschopt, na afloop gaf iedereen elkaar een hand en er viel inderdaad geen onvertogen woord.

*Zie de ‘Renner’, het meesterwerk van Tim Krabbe. Tijdens een vakantie in Frankrijk besloot hij, inmiddels 29 of 30 jaar oud, om wielrenner te worden en hij deed het nog ook.