Retrograd

Vlakbij mijn kantoor is een posterplakplaats, het hangt vol met affiches van de concerten die de komende tijd zullen plaatsvinden. Op zich niets bijzonders, maar vandaag vallen twee namen me op: Sex Pistols en Blondie. Wandelend door Petrogradsi rayon kom ik de volgende aankondigingen tegen: Blackmore’s night, Nazareth, pa Iglesias en Fat Boy Slim. Jethro Tull en Uriah Heep worden ieder jaar verwelkomd.

31 jaar geleden waren Johnny Rotten en Debbie Harry de onbetwiste sterren van de punk. De Pistols hielden er na één plaat mee op en Blondie evolueerde geleidelijk tot een top 40 groep. Toentertijd leek het er op dat zich een ware revolutie zou voltrekken. Nieuwe energieke muziek, frisse tegendraadse ideeën, hoop op vrede en tolerantie en minder geldzucht. Het bleek allemaal ijdele en vooral naïeve hoop te zijn, enkel de muur werd geslecht. Eergisteren speelde Roger Waters ter gelegenheid van een economisch forum op het Paleis plein bij de Hermitage. We don’t need no education. We blijven liever dom.