De Sauna

Op 14 Januari vroegen we aan Kolja hoe hij zijn twaalfde verjaardag wenste te vieren. Hij wilde graag in een restaurant eten, het liefst in Mc Donald. Hoofdschuddend zette ik uiteen dat dit een snackbar en geen eethuis is en bedacht dat ik eigenlijk een grote hypocriet was. Casper Beyn, een oud klasgenoot van me, heeft me jaren lastig gevallen met de volgende anekdote: Het was in de zomervakantie van 1976, met een groepje vrienden waaronder Kees de Kok en Ton Hopmann waren we naar Python 327 (of een ander nummer), een spannende Franse detective, in Corso of Thalia geweest. Na afloop gingen we nog even naar de Mc Donald, een vierkante kist die al sinds mensenheugenis op de hoek van de Meent en de Coolsingel staat. Volgens de overlevering, ik kan me het gelukkig niet meer herinneren, schijn ik, toen we de keten op 100 meter genaderd waren, een sprint ingezet te hebben teneinde zo snel mogelijk in een Mc Kroket (heeft het uiterlijk van een broodje kroket waar net iemand op gestaan heeft) te kunnen bijten. Casper kon niet zo hard rennen, maar ongelukkiger wijze bezat hij wel een scherp observatievermogen. Nadien haalde hij het voorval diverse malen aan. Tot mijn opluchting bleef hij in de tweede klas zitten. Een paar jaar later richtten Ruud Bos en ik de punkband Itex op en vroegen Casper om onze drummer te worden. Ook toen bleek dat mijn vraatzucht hem nog helder voor de geest stond. Itex gaf slechts één legendarisch optreden in de kelder van Hammie aan de Rottekade, daarna is er weinig meer van de Berkelse Sex Pistols vernomen.

Dagenlang had ik nagedacht hoe we de hamburgergigant konden omzeilen. Kolja zou ongetwijfeld akkoord zijn gegaan met een bezoek aan de Pizzagat, zoals de Russen zeggen, maar we zijn daar twee jaar geleden ook al op zijn verjaardag geweest. Natasha kwam met de oplossing: in het Park Inn hotel is een sauna met een klein zwembad. Afgelopen zomer, toen mijn vader en Henneke hotelgasten waren, was zij er met de kinderen geweest. Volgens haar hoefde je helemaal niet in het hotel te verblijven om het bad te kunnen bezoeken.

De vrijdag voor zijn verjaardag voelde Kolja zich niet zo lekker, bovendien had hij een formidabele hoeveelheid huiswerk. Hij was enigszins verbaasd dat we hem zo gemakkelijk binnenhielden en hem op het hart drukten dat hij maandag echt beter moest zijn. Een paar keer probeerde hij me uit te horen, maar ik vertelde hem dat het dan geen verrassing meer was.

Maandagmiddag hadden we om halfvijf in de kelder van het hotel, waar het zwembad zich bevindt, afgesproken. We hadden één van de drie cabines, bestaande uit een kleedkamer, een douche, een toilet en een sauna gehuurd. De bar en het zwembad moesten we met andere bezoekers delen. De overige twee vertrekken werden door zogenaamde klassieke nieuwe Russen bevolkt. Dit zijn mensen die op niet geheel eerlijke wijze rijk geworden zijn. Meestal zie je alleen in tweederangs politieseries optreden, maar ze blijken dus werkelijk te bestaan. Ze drinken erg veel, praten ontzettend hard en hebben een ongelofelijk slechte smaak, ze lijken kortom een beetje op Hollanders die in het buitenland op vakantie zijn. Aardig waren ze trouwens ook: toen de beheerder Kolja en Vera, die nogal luidruchtig in het koude water waren, tot stilte maande, sprak de Peetvader: ‘we hebben helemaal geen last van de kinderen hoor’. Daar was iedereen het roerend mee eens.