Ecologisch verantwoord transport

Februari en maart zijn echte wintermaanden, meesttijds ligt er een dikke sneeuwlaag. Vrijwel iedere morgen trek ik Vera op de slee naar de kleuterschool. Ik parkeer het voertuig buiten naast de toegangsdeur daar er binnen geen plek is. Vera vroeg zich een kaar af of haar bezit gestolen zou worden. Ik vertelde haar dan dat de wacht wel een oogje in het zeil hield, dat stelde haar gerust.

Anderhalve maand geleden trad de winter in. Ik haalde direct de slee - wetende dat het nu een stuk gemakkelijker zou worden om Vera weg te brengen - te voorschijn. Tot mijn verbazing verscheen er pas na enkele dagen een tweede slee naast de onze. Ik had een ware rage voorspeld, maar hier bleef het bij. In Kolja’s Djetski sad’s tijd werd ongeveer de helft van zijn klasgenootjes door hun moeders, oma’s of een enkele vader naar het schoolplein getrokken. Het overgrote deel van de kinderen van deze (betaalde) kleuteropvang wordt nu met de auto, bij voorkeur een Landrover of een Land Cruiser, gebracht. Het is vaak lastig om de poort tussen de dicht op elkaar geparkeerde wagens te bereiken. Hoe komt het toch dat iedereen vlak voor de toegang tot het terrein wil staan?

De stotterende beveiligingsbeambte heet ons elke dag welkom. Hij komt tijd tekort, omdat hij iedereen bij aankomst begroet en ook weer beleefd afscheid neemt van de vertrekkende (groot)ouders. Hij zal aardig schor worden van zo’n ochtendje bij het hek posten. Ditmaal heeft hij zelfs een extra opmerking voor ons in petto: we gebruiken ecologisch verantwoord transport om ons naar de kinderopvang te begeven.