De klassieke wijze van verwarmen

Ieder jaar, vlak voordat de herfst echt aanbreekt, zijn er een paar koude weken, omdat de verwarming nog niet ingeschakeld is. De tijd dat ik me afvroeg waarom dingen zo merkwaardig geregeld zijn in Rusland ligt ver achter me, het is gewoon zo, het is zaak om er zo min mogelijk last van te ondervinden. Thuis, op de kleuterschool, op kantoor of in de winkel, overal is het even kil. Alleen in de metro is het zoals altijd benauwd en slaapverwekkend warm. In deze overgangstijd loopt bijna iedereen een verkoudheidje op. Zoals meestal ben ik de laatste in onze familie die loopt te snotteren.

In de kleuterschool hebben de vooruitziende ouders drie warme luchtblazers aangeschaft, desalniettemin blijft de helft van de kinderen deze week ziek thuis. Vera draagt een maillot onder en een trui over haar jurk. Niet bepaald de kleding die je in de nazomer zou verwachten. Kolja draagt bij voorkeur zijn Zenit outfit onder zijn gewone kloffie, soms draagt hij wel drie shirts met lange mouwen over elkaar. Hoofdschuddend zie ik het aan, en vraag me af of de generatiekloof zich hier aandient.

Iedere ochtend maak ik pap voor Kolja en Vera, zodat ze tenminste iets warms binnenkrijgen. Bovendien is het veel eenvoudiger om Vera met een lepel te voeren dan een boterham in haar mond proberen te proppen. Haar aankleden in deze gure omstandigheden is al helemaal geen problem meer. Gisteren had ik een aardige ingeving. Zoals gewoonlijk ging om half zeven naar de keuken om de waterkoker aan te schakelen een pannetje met pap op het vuur te zetten. Ditmaal opende ik ook het ovendeurtje en zette de knop op maximum. Vervolgens ging ik douchen. Tegen de tijd dat ik terugkwam was het redelijk uit te houden in de eetkamer. Dat het een beetje naar aangebrand vet rook was van ondergeschikt belang. Ik zette thee, schepte de pap in soepborden en wekte daarna Kolja. Even later haalde ik ook Vera uit bed. Op het moment dat we met ons ontbijt aanvingen was het behagelijk in de keuken.

‘s Avonds vertelde ik Sasja in de metro op weg naar het zaalvoetbal hoe ik de ochtendkou had uitgebannen. ‘Dat is de klassieke wijze van verwarmen’ merkte hij enthousiast op. Behalve de oven steekt hij ook altijd de vier pitten van het gaskomfoor aan, dan warmt het nog veel sneller op. Hij vindt dat heel normaal, toen ik hem vertelde dat mensen in Nederland dit weleens erg ongewoon zouden vinden, keek hij me een tikje verbaasd aan.

‘s Nachts schrok ik wakker van Natasha’s vreugdekreten: 'de verwarming in de badkamer werkt, echt waar!' Gelukzalig draaide ik me om, trok de deken over mijn hoofd en droomde van een zonnig strand op Ibiza.