Winterslaap

Het is dit jaar geen nep- of kwakkelwinter, het vriest al weken een paar graden, van tijd tot tijd valt er sneeuw. Vanochtend, 23 december, ligt er een heus pak van enkele centimeters, het kost me enige moeite om de slee er doorheen te trekken. Vera bevalt het allemaal uitstekend, half onderuit gezakt neemt ze de witte wereld in zich op. Zin om op te staan had ze niet, na het ontbijt verschool ze zich in bed en weigerde aanvankelijk elke medewerking. Met een mengsel van compli- en dreigementen wist ik haar tenslotte over te halen. Ik kan me haar tegenzin wel indenken, het vroege opstaan doet erg onnatuurlijk aan. Wellicht hielden de oermensen net als de dieren een winterslaap.

’s Ochtends vroeg zijn de wandelpaden bezit van de schooljeugd, ouders met kleuters en de honden. Het is donker, de nacht weigert zich terug te trekken. Zelfs na tienen schijnt de zon zo zwak als een zaklamp waarvan de batterij bijna leeg is. Het lijkt wel of er constant een grauwe, grijze sluier over de stad ligt, waardoor de gebouwen kleurloos en onscherp geworden zijn.

In de metro is het dringen geblazen, niemand maakt zich meer druk over de bijna altijd geldende gedragsregels. Iedereen is moe van de drukte, de kou, het gebrek aan zonneschijn of gewoonweg het hele jaar 2008. Afgelopen zaterdag is de vijfde metrolijn door burgemeester Matvijenko geopend. Maandag verwachtte ik dat ik voor het eerst van deze lijn gebruik zou maken. Alles bleek echter bij het oude te zijn gebleven, de trappen naar het nieuwe perron waren netjes afgesloten door een pas gelakt traliehek. De nieuwe verbinding is weliswaar met veel vertoon geopend, maar daarmee is nog niet gezegd dat er ook al gereden wordt. Dat had ik slechts verondersteld, niemand heeft een datum genoemd. De metro trekt op, ik voel de slaap weer opkomen, ik val staande in slaap. Bij het afremmen schrik ik wakker: halte Sportivnaja, hier dien ik uit te stappen.