De zegetocht

Lang heb ik me afgevraagd of ik wel of niet zou gaan stemmen. Naar mijn idee moet je als migrant altijd van je kiesrecht gebruik maken, al is het alleen maar om het gevoel te krijgen dat je erbij hoort. De verkiezingsuitslag stond echter al ver van tevoren vast en de andere kandidaten - Zjoeganov (communist) en Zelenovski (hij noemt zich een liberaal, maar er zijn mensen die dit wagen in twijfel te trekken)- spraken niet bepaald tot de verbeelding. Het dilemma was evenwel opgelost toen Natasha me vertelde dat ze mijn oproepkaart in de vuilnisbak had gegooid. Ik merkte op dat de democratie klaarblijkelijk niet in het bloed der Russen zit, maar eigenlijk was ik opgelucht omdat de beslissing voor mij genomen was.

Op 2 maart voelde ik me toch een beetje schuldig, er zijn een heleboel mensen in de wereld die niet mogen stemmen. Ik besloot om toch een bezoek aan het kieslokaal te brengen kon, op vertoon van mijn paspoort zou ik vast wel een verkiezingsstemformulier krijgen. Na een lange middagwandeling met Vera in een sneeuwbui zag ik toch weer van mijn voornemen af en verkoos een warm bad.

’s Avonds laat was ik als tv kijker getuige van de zegetocht van Poetin en Medvjedjev over het Rode plein. Fier - in een ferm tempo en zonder hoofddeksel - trotseerden ze de sneeuwbui en de bijtende wind. Ze hadden de wandeling naar het podium, waar de rockgroep Loebe optrad, overduidelijk al een paar keer geoefend. De president wuifde losjes naar de camera, zijn opvolger liet zijn innemende tandpasta glimlach zien. Samen stonden ze model voor het nieuwe Rusland: geen grimmige, grijze oude heren in versleten pakken, maar gezonde, vrij ingetogen jongens die zonder al teveel tegenspraak de zaakjes wel even zullen regelen.